Victoria meende het serieus met het uitbreiden van mijn rol. Binnen twee weken werd ik officieel gepromoveerd tot Senior Consultant met een aanzienlijke salarisverhoging en aandelenopties in Apex. Mijn werkgebied omvatte nu niet alleen Zuidoost-Azië, maar ook Oost-Europa, waar Apex nieuwe leveranciersrelaties wilde opbouwen.
Ik verhuisde van Barcelona naar Praag, een stad die ik nog nooit had bezocht, maar waar ik meteen verliefd op werd: de architectuur, de geschiedenis, de koude rivier die ‘s nachts de lichtjes weerspiegelde. Het voelde als een plek waar ik eindelijk tijdelijk wortel kon schieten, terwijl ik toch de flexibiliteit behield die mijn werk vereiste.
Mijn consultancywerk liep uitstekend. Ik had in de branche een reputatie opgebouwd als iemand die complexe internationale samenwerkingsverbanden kon opzetten en problemen in de toeleveringsketen kon oplossen die anderen onmogelijk achtten.
Ik kreeg aanbiedingen van andere bedrijven, maar ik bleef Apex trouw. Ze hadden me een kans gegeven toen ik nog bezig was mijn geloofwaardigheid op te bouwen. Victoria was een soort mentor voor me geworden.
Ondertussen waren de boodschappen van mijn familie verschoven van schuldgevoel aanpraten naar pogingen tot manipulatie.
Moeder stuurde lange e-mails over hoe vaders bloeddruk was gestegen en hoe de stress van mijn afwezigheid zijn gezondheid beïnvloedde.
Jessica stuurde artikelen door over het belang van vergeving binnen de familie en over hoe zussen elkaar steunen.
Danny probeerde het op een vriendschappelijke manier, door memes en grappen te sturen alsof er niets gebeurd was, in een poging om de communicatie langzaam maar zeker te normaliseren.
Ik reageerde zo nu en dan met korte berichtjes waarin ik bevestigde dat ik nog leefde en het goed met me ging.
Niets meer.
Zes weken na de start van mijn verblijf in Praag kreeg ik een telefoontje van Victoria dat alles weer veranderde.
‘Samantha, we moeten het over iets gevoeligs hebben,’ zei ze. ‘Ik stuur je een versleuteld bestand. Bekijk het en bel me terug.’
Het dossier bevatte interne documenten van mijn voormalige werkgever in Denver. Op de een of andere manier had Apex details over hun nieuwe expansiestrategie bemachtigd, en die was ambitieus.
Ze waren van plan om de prijzen van Apex in alle belangrijke markten te ondermijnen door gebruik te maken van wat leek op voorkennis van de kostenstructuren van Apex.
‘Hoe zijn ze aan deze informatie gekomen?’ vroeg ik toen ik Victoria terugbelde, terwijl ik heen en weer liep in mijn kleine appartement en de kerkklokken buiten luidden.
‘We denken dat ze iemand binnen de organisatie hebben, iemand die onze contracten en prijzen kent,’ zei ze. Toen pauzeerde ze even. ‘Samantha, ik moet het je rechtstreeks vragen. Je hebt daar zes jaar gewerkt. Heb je een concurrentiebeding getekend?’
‘Nee,’ zei ik. ‘Ik was gewoon een analist. Ze vonden me niet belangrijk genoeg voor een concurrentiebeding.’
‘En je hebt sinds je vertrek met niemand daar contact gehad?’ vroeg ze.
‘Geen,’ zei ik. ‘Ik ben zonder opzegtermijn vertrokken en verdwenen, weet je nog?’
Victoria zweeg even.
« De tijdlijn klopt, » zei ze. « Ze begonnen agressief te werk te gaan rond de tijd dat jij in Zuidoost-Azië was om onze nieuwe leveranciersrelaties op te bouwen. »
Mijn gedachten raasden door mijn hoofd.
‘Denk je dat ze mijn strategie kopiëren?’ vroeg ik. ‘Hoe zouden ze überhaupt weten wat ik aan het doen ben?’
‘Dat moeten we uitzoeken,’ zei ze. ‘Kunt u zich iemand herinneren die uw bewegingen in de gaten heeft gehouden? Iemand die wist van uw nieuwe functie?’
Ik moest terugdenken aan mijn oude kantoor in Denver, de grijze kantoorkubussen, de geur van verbrande koffie, het gezoem van de tl-lampen. De meeste mensen daar hadden nauwelijks gemerkt dat ik weg was.
Maar er was één persoon die wellicht had opgelet.
‘Er was iemand,’ zei ik langzaam. ‘Trevor. Hij werkte bij mij op de afdeling – altijd competitief, altijd op zoek naar een voorsprong. We hebben samen aan verschillende projecten gewerkt. Hij kende mijn werkwijze. Werkt hij er nog steeds?’
‘Voor zover ik weet. Laat me het even nakijken,’ zei Victoria.
Ik logde na weken voor het eerst weer in op LinkedIn. Op Trevors profiel stond dat hij nog steeds bij mijn vorige werkgever werkte, maar dat hij promotie had gekregen.
Directeur Internationale Supply Chain Strategie.
Mijn baan.
De promotie waar ik zes jaar lang in stilte naartoe had gewerkt.
‘Victoria, hij heeft mijn oude baan – of liever gezegd, de baan die ik had moeten krijgen,’ zei ik.
‘Stuur me zijn gegevens,’ antwoordde ze. ‘We moeten uitzoeken of hij je werk in de gaten houdt.’
De week daarop onderzocht het team van Victoria de zaak. Wat ze ontdekten was zowel vleiend als frustrerend.
Trevor had inderdaad mijn LinkedIn-profiel, mijn consultancyactiviteiten en zelfs mijn reispatronen in de gaten gehouden. Hij gebruikte mijn succes als leidraad, liep drie maanden achter me aan, benaderde dezelfde leveranciers waarmee ik had samengewerkt en probeerde de relaties die ik had opgebouwd te ondermijnen.
Maar hij was er niet zo goed in als ik.
Hij miste de culturele sensitiviteit, het geduld en de vaardigheden om echte relaties op te bouwen. De meeste leveranciers die hij benaderde, hadden zijn aanbiedingen afgewezen of hem slechts minimale toegang verleend, en bleven trouw aan de partnerschappen die ik had opgebouwd.
Toch veroorzaakten zijn pogingen problemen. Leveranciers begrepen niet waarom twee verschillende Amerikaanse bedrijven hen met vergelijkbare strategieën benaderden. Sommigen begonnen beide bedrijven te wantrouwen, uit angst om in zakelijke spelletjes verstrikt te raken.
‘We moeten hier een einde aan maken,’ zei Victoria tijdens ons strategiegesprek. ‘Samantha, ik weet dat ik veel van je vraag, maar zou je bereid zijn om terug te gaan naar Denver? Apex wil een regionaal kantoor in de Verenigde Staten openen, en we denken dat jouw aanwezigheid daar een krachtig signaal zou afgeven. Bovendien zou je rechtstreeks kunnen reageren op wat Trevor ook doet.’
Ik heb erover nagedacht.
Denver.
Thuis.
De plek waar ik een jaar geleden vandaan was gevlucht.
‘Wanneer?’ vroeg ik.
‘Drie maanden,’ zei ze. ‘Dat geeft je de tijd om je projecten in Oost-Europa af te ronden en over te dragen aan iemand anders. We willen dat je je concentreert op de Amerikaanse markt en rechtstreeks concurreert met je oude bedrijf.’
‘Ze zullen beseffen dat ik hen specifiek als doelwit heb,’ zei ik.
‘Goed zo,’ antwoordde Victoria. ‘Laat ze het maar beseffen. Jij bent hier beter in dan wie dan ook die ze hebben, en het is tijd dat ze dat weten.’
Na het telefoongesprek zat ik in mijn appartement in Praag en keek ik uit over de stadslichten die in de rivier weerspiegelden.
Een jaar geleden was ik onzichtbaar, vergeten, achtergelaten in een kantoorhokje in Denver.
Nu werd mij gevraagd terug te keren als strategisch wapen.
De ironie was bijna te perfect.
Ik heb mijn moeder gebeld.
Het was tijd.
‘Mam, ik kom terug naar Denver,’ zei ik.
Het geluid dat ze maakte, lag ergens tussen een hijg en een snik in.
‘Echt? Oh, Samantha, wat fijn. Wanneer?’
‘Over drie maanden. Voor mijn werk. Apex opent daar een regionaal kantoor en ik ga dat leiden,’ zei ik.
‘Je gaat een kantoor leiden?’ herhaalde ze. ‘Maar ik dacht dat je alleen als consultant werkte.’
‘Dat klopt. Nu word ik gepromoveerd tot regionaal directeur. Dat is een belangrijke functie,’ zei ik.
‘Ik… ik wist niet dat het zo goed met je ging,’ zei ze zachtjes.
‘Je hebt er niet om gevraagd,’ antwoordde ik.
Er viel een stilte.
‘Je hebt gelijk,’ zei ze. ‘Dat heb ik niet gedaan. Het spijt me echt, lieverd. Echt waar.’
‘Ik weet het,’ zei ik – en verrassend genoeg meende ik het ook.
‘Maar ik kom niet terug om de oude Samantha te zijn,’ voegde ik eraan toe. ‘Die persoon bestaat niet meer. Ik kom terug op mijn eigen voorwaarden, met mijn eigen leven, mijn eigen carrière. Als jij, papa, Jessica en Danny deel willen uitmaken van dat leven, zullen jullie dat moeten accepteren.’
‘Natuurlijk willen we dat,’ zei ze snel. ‘We willen je gewoon weer terug in ons leven.’
‘Dat zullen we zien,’ zei ik. ‘Ik laat het je weten als ik geland ben.’
De drie maanden vlogen voorbij. Ik rondde mijn projecten in Oost-Europa af, trainde mijn vervanger in en bereidde me voor op de verhuizing terug naar Denver. Apex had kantoorruimte gehuurd in een nieuw gebouw in het centrum – strak en modern, met ramen van vloer tot plafond en uitzicht op de Rocky Mountains en Coors Field.
Ze hadden me een ruim budget gegeven om een klein team in te huren en de bevoegdheid om zelfstandig strategische beslissingen te nemen.
Ik keerde niet zomaar terug naar Denver.
Ik keerde terug als iemand die ertoe deed.
De avond voor mijn vlucht had ik nog een laatste videogesprek met Victoria.
‘Samantha, ik wil dat je iets weet,’ zei ze. ‘Toen ik een jaar geleden voor het eerst contact met je opnam, nam ik een risico. Je had geen officiële ervaring als consultant, alleen wat projecten die je tijdens je reizen had opgepakt, maar iets zei me dat je bijzonder was. Je hebt mijn verwachtingen ruimschoots overtroffen.’
‘Dank u wel,’ zei ik. ‘Dat betekent veel voor me.’
« Bij deze nieuwe functie draait het niet alleen om de concurrentie met je oude werkgever, » vervolgde ze. « We rekenen erop dat jij iets belangrijks gaat opbouwen. Apex wil binnen vijf jaar de farmaceutische distributiemarkt in de VS domineren. Jij gaat ons daarbij helpen. »
‘Geen druk dan,’ zei ik met een kleine glimlach.
Ze lachte.
‘Je presteert goed onder druk. Daarom hebben we je aangenomen. Maar nog één ding,’ zei ze. ‘Je oude werkgever weet dat je komt. Het nieuws heeft zich verspreid. Verwacht dat ze zullen reageren.’
‘Laat ze maar reageren,’ zei ik. ‘Ik ben er klaar voor.’
Op een frisse oktobermiddag landde ik in Denver, precies een jaar en een maand nadat ik was vertrokken. De stad zag er hetzelfde uit: Broncos-vlaggen aan veranda’s, reclame voor speciaalbier op billboards, de vertrouwde skyline tegen de bergen – maar ik voelde me totaal anders.
Ik checkte in bij een hotel in het centrum. Apex betaalde mijn tijdelijke huisvesting totdat ik een appartement had gevonden. Ik bracht de avond door met uitpakken, het ophangen van een paar foto’s van mijn reizen – steegjes in Tokio, Thaise markten, een brug in Praag bij zonsopgang – en de voorbereiding op mijn eerste dag op het nieuwe kantoor.
Ik heb nog geen contact opgenomen met mijn familie.
Dat kan wel even wachten.
Het regionale kantoor van Apex bevond zich op de veertiende verdieping van een gebouw in de wijk LoDo. De ramen van vloer tot plafond boden uitzicht op de besneeuwde bergen en het honkbalveld waar de Rockies elke zomer de harten van de fans braken.
Op de matglazen deur van mijn kantoor stond mijn naam: « Samantha – Regionaal Directeur. »
Ik stond even in de deuropening en nam alles in me op. Een jaar geleden was ik analist in een kantoorhokje, mijn naam op een plastic badge aan mijn vest geklemd.
Nu had ik een kantoor met mijn naam op de deur en een team om op te bouwen.
Mijn eerste aanwerving was cruciaal. Ik had iemand nodig die de lokale markt begreep, maar niet verstrikt was in de belangen van de bestaande spelers.
Ik heb twee weken lang kandidaten geïnterviewd en haar gevonden.
Patricia – niet mijn oude leidinggevende, maar een andere Patricia. Deze Patricia was voorheen operationeel manager bij een bedrijf in medische apparatuur in het Denver Tech Center. Scherpzinnig, ambitieus en niet bang om tegengas te geven.
‘Ik zal eerlijk zijn,’ zei ze tijdens haar interview. ‘Ik weet wie u bent. Ik weet dat u vroeger bij het bedrijf werkte waarmee we concurreren. Dat maakt het interessant.’
‘Interessant in welk opzicht?’ vroeg ik.
‘Omdat iedereen in de branche het over je heeft,’ zei ze. ‘De analist die verdween en terugkeerde als consultant, die sneller dan wie dan ook een reputatie in Azië opbouwde – en die nu in de positie wordt gebracht om haar voormalige werkgever uit te dagen. Het is een fantastisch verhaal.’
‘Het is geen verhaal,’ zei ik. ‘Het is mijn leven.’
