Na jaren van gemiste verjaardagen en loze beloftes, was zijn naam zelden meer dan een herinnering in de marge van haar geheugen.
Deze keer klonk hij echter anders: hij sprak zacht en oprecht.
Hij zei dat hij haar miste en de verloren tijd wilde inhalen.
Ik was voorzichtig, maar Lily verdiende de kans om door haar vader geliefd te worden.
Dus stemde ik toe, in de hoop dat het het begin zou zijn van iets beters.
Het weekend begon goed.
Leo stuurde foto’s van Lily waarop ze lachend op de draaimolen zat, met ijs op haar wangen en haar armen uitgestrekt richting het park.
Het overtuigde mij bijna.
Maar op zondag stortte alles in.
Mijn zus riep uit, met ongeloof in haar stem. « Wist je dat Leo dit weekend getrouwd is? » vroeg ze. Ik verstijfde. « Check zijn Instagram. »
En daar stonden ze: Leo in een smoking, de vrouw in een witte jurk en Lily – onze dochter – stond tussen hen in in een klein bruidsmeisjesjurkje.
Geen waarschuwing. Geen smeekbede. Gewoon verraad, zorgvuldig gefilterd en voorzien van een hashtag.
Ik reed naar de ceremonieplek met een bonzend hart en trillende handen.
Toen ik Lily alleen op een bankje zag zitten, met haar teddybeer stevig tegen haar borst gedrukt, keek ze me met grote, vermoeide ogen aan en fluisterde: « Mam, kunnen we nu naar huis? »
Toen kwam Leo’s bruid met een strakke glimlach op haar gezicht en vroeg of Lily nog even kon blijven om « nog een laatste familiefoto » te maken.
Maar voordat ik kon spreken, kwam de bruidsmeisje – haar vriendin – binnen, haar stem doorspekt van afkeer.
« Het was allemaal voor de show. Ze waren van plan Lily op de trouwfoto’s te gebruiken, om het te laten lijken op een sprookjesachtig, lappendeken-gezin. Vorige week wist ze nog niet eens hoe ze heette. »
