Geen woord van waarschuwing. Geen verzoek. Gewoon verraad, netjes gefilterd en voorzien van een hashtag.
Ik reed naar de trouwlocatie, met een bonzend hart en trillende handen.
Toen ik Lily alleen op een bankje zag zitten, haar teddybeer stevig tegen haar borst geklemd, keek ze op met grote, vermoeide ogen en fluisterde: « Mama, mogen we nu naar huis? »
Op dat moment kwam Leo’s bruid dichterbij, met een bevroren glimlach, en vroeg of Lily nog een paar minuten kon blijven voor « nog één laatste familiefoto ».
Maar voordat ik iets kon zeggen, kwam er een bruidsmeisje binnen, haar vriendin. Haar stem klonk door van afschuw.
Dit was allemaal voor de show. Ze waren van plan Lily te gebruiken voor de trouwfoto’s, zodat het op een sprookjesachtig samengesteld gezin zou lijken. Vorige week wist ze haar naam nog niet eens.
Verbaasde gasten keken toe hoe ik Lily in mijn armen nam en zonder nog een woord te zeggen wegliep.
Ik was daar niet om te discussiëren.
