Ik ben Emily.
« Edelachtbare, » zei ik kalm. « Vijfendertig jaar lang heb ik mijn dochter alles gegeven. Mijn liefde, mijn steun, mijn huis. In ruil daarvoor spanden zij en haar man samen om dit huis te stelen, me op te zadelen met een enorme schuld, en toen ik weigerde… viel ze me aan. Ze koos hem. Ze koos het geld. »
Ik zweeg even en liet de stilte de kamer vullen.
« Ze is nu een vreemde voor me. Ik ben hier niet om te pleiten voor een lichtere straf. Ik ben hier om te pleiten voor gerechtigheid. Ze is geen slachtoffer. Ze is een dader. En ze moet verantwoordelijk worden gehouden voor haar beslissingen. »
Emily snikte, heen en weer wiegend. « Papa, alsjeblieft! Het spijt me! Alstublieft, het spijt me! »
De hamer van de rechter kraakte. « Mevrouw Thompson, uw daden zijn onverdedigbaar. U viel uw eigen vader aan in een berekende poging tot financieel gewin. De rechtbank veroordeelt u tot drie jaar gevangenisstraf. »
De schreeuw die ze slaakte zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.
Een maand later keerde ik terug naar de keuken. Het huis was stil. Ik had nieuwe sloten, een nieuw beveiligingssysteem en een nieuw koffiezetapparaat.
Ed liep naar hem toe en ik schonk hem een kopje in.
« Nou, » zei hij, « het is voorbij. »
« Ja, » zei ik. « Het is voorbij. »
« Wraak biedt geen troost, Jesse. »
Ik keek uit het raam. De oktoberbladeren waren verdwenen en de eerste strenge vorst van de winter bedekte het gazon.
« Het was geen wraak, Ed. Het waren de gevolgen. Ik ben gewoon… aan de kant gegaan en heb het laten gebeuren. »
Ik tilde het kopje op, het kopje dat Helen me had gegeven, nu schoon en heel. Ik nam een slok. De koffie was heet en smaakte naar overwinning. Hun leven was verwoest, niet door wat ik had gedaan, maar door wie ze waren. En ik was eindelijk echt vrij.
