Het geld veranderde natuurlijk ons leven. Het betaalde onze studiekosten, zorgde voor een veilig huis en gaf de meisjes een toekomst die ik me nooit had kunnen voorstellen. Maar meer dan dat, het gaf ons rust. Het gaf ons antwoorden.
Soms schrijft het leven verhalen die onmogelijk lijken om waar te zijn.
Ik herinner me die dag nog steeds in levendige, Technicolor-details: Lucy stond in de deuropening, een angstige veertienjarige met een kinderwagen vol twee kleine wondertjes erin. Ik herinner me haar trillende stem, haar wanhopige tranen en mijn eigen verlammende angst. Als iemand me toen had verteld dat diezelfde baby’s tien jaar later miljoenen zouden erven, had ik me rot gelachen.
Maar nu, terwijl ik Grace en Hope door de tuin zie rennen, hun gelach echoot in de middaglucht, weet ik één ding zeker:
De grootste erfenis die ze ooit ontvingen, was niet het geld. Het was de liefde. Het soort dat een bang jong meisje zonder aarzeling gaf, het soort dat vier vreemden tot een gezin maakte. En uiteindelijk was die liefde veel meer waard dan 4,7 miljoen dollar.
