« Luister, papa, het spijt me wat er is gebeurd. Harry en ik praatten en realiseerden ons dat we de grens hadden overschreden. Zou je naar huis kunnen gaan? We zullen het aankunnen, dat beloof ik. »
Ik zweeg even en koos mijn woorden zorgvuldig. « Tiffany, bedankt voor het telefoontje, maar ik kom niet terug. Ik vond een plek en vestigde me erin. Misschien is het tijd voor ons allemaal om wat ruimte te hebben. » « Maar papa, we hebben je nodig. Ik heb je nodig » – ik hoorde de wanhoop in haar stem en ik stelde me voor dat de tranen begonnen te stromen.
