Een week later bevond ik me in een bescheiden maar comfortabel appartement aan de andere kant van de stad. Het was niet veel, maar het was van mij. De woorden van mijn dochter bleven in mijn oren klinken en herinnerden me er voortdurend aan hoe snel alles was veranderd. Ik heb me altijd voorgesteld dat ik de rest van mijn leven omringd zou zijn door mijn familie, geliefd en gerespecteerd. In plaats daarvan werd ik alleen gelaten en opende zich een nieuw hoofdstuk van het leven voor me, wat ik niet had verwacht.
De eerste dagen na het vertrek waren gevuld met een mengeling van emoties – woede, verdriet, maar ook een eigenaardig gevoel van vrijheid. Ik bracht mijn ochtenden door in het plaatselijke park, nippend aan koffie en kijkend naar de wereld die voorbijging. Zonder de verantwoordelijkheid om het huis te onderhouden en de grillen van andere mensen te vervullen, realiseerde ik me hoeveel tijd ik nog heb om de eenvoudige geneugten van het leven te ontdekken.
