Het derde telefoontje was het moeilijkst – dit keer tegen haar dochter. Voordat ze belde, oefende Maria zorgvuldig wat ze zou zeggen. Toen Eliza opnam, klonk haar stem licht en opgewekt, duidelijk in gedachten verzonken, en Maria stortte bijna in. Maar de echo van Karens scherpe woorden bracht haar weer bij zinnen.
Ze vertelde alles wat ze hoorde – elk woord, precies zoals het gezegd werd – zonder iets te verbergen, zonder de wreedheid te verzachten.
Het bleef stil aan de lijn. Bijna een minuut lang reageerde Eliza niet. Toen ze eindelijk sprak, brak haar stem. « Mam… weet je het zeker? Misschien was het een misverstand. Misschien… »
« Nee, lieverd, » zei Maria vastberaden. « Ik wou dat het zo was. Maar ik heb al eerder wreedheid in die stem ervaren. Het was opzettelijk. »
Aan het einde van het gesprek snikte Eliza. « Ik hou van Daniel, maar als zijn moeder zo over je denkt, wat gebeurt er dan als we getrouwd zijn? Wat gebeurt er als we kinderen krijgen? Wat zal ze zeggen? »
De volgende avond confronteerde Eliza Daniel. Ze ontmoetten elkaar in een koffiebar vlakbij zijn kantoor in het centrum van Phoenix. Daniel arriveerde met een nerveuze glimlach, die snel verdween toen Eliza met tranen in haar ogen herhaalde wat Maria had gehoord.
Daniels gezicht verhardde. « Mijn moeder kan… direct zijn. Maar ga je dit echt alles laten verpesten? We houden van elkaar. »
« Het gaat niet om liefde, » zei Eliza, trillend rond haar koffiekopje. « Het gaat om respect. Als zij mijn moeder zo kan beledigen en jij verdedigt haar in plaats van mij – wat zegt dat dan over onze toekomst? »
Daniel boog zich voorover. « Ik ben niet verantwoordelijk voor wat mijn moeder zegt. »
« Je bent niet verantwoordelijk voor wat ze zegt, maar wel voor hoe je ermee omgaat, » kaatste Eliza terug. « En je kiest haar boven ons. »
Er viel een diepe stilte tussen hen. Uiteindelijk haalde Eliza de ring van haar vinger en legde hem voorzichtig op tafel. Daniel keek even naar de ring, toen naar haar, maar bleef zwijgen.
Die avond viel Eliza weer in Maria’s armen. Ze wisselden een paar woorden uit – een simpele tedere omhelzing, de pijn van hun verbroken verloving hing zwaar in de lucht. Het huwelijk werd officieel ontbonden.
De volgende dagen waren een wervelwind van telefoontjes, ongemakkelijke gesprekken en gefluister tussen vrienden en familie. Sommigen leefden mee, anderen bekritiseerden. « Misschien had je het moeten negeren, » zei haar nicht. « Mensen zeggen van alles als ze gestrest zijn. » Maar Maria hield voet bij stuk. Ze hoorde het venijn in Karens stem en weigerde haar dochter hun huwelijk op een wankele basis te laten bouwen.
Eliza nam een pauze van haar werk en bracht een week opgesloten door in haar kinderkamer. Ze keek naar oude foto’s, huilde tot haar ogen opgezwollen waren en reageerde niet op Daniels berichtjes. Geleidelijk aan begon haar kijk op het leven echter te veranderen. Ze begon het perspectief van haar moeder te begrijpen – Daniel was niet voor haar opgekomen, had haar niet de kracht en steun gegeven die ze van een levenspartner nodig had.
Op een avond, boven een kom zelfgemaakte soep, reikte Eliza over de tafel naar Maria’s hand. « Mam, ik ben boos. Ik ben hier verdrietig over. Maar ik ben ook dankbaar. Je hebt me voor iets ergers in de toekomst behoed. Ik weet niet of ik de moed had gehad om in mijn eentje weg te lopen. »
