« Natuurlijk, lieverd. » Ik hielp haar door de korte gang, en merkte opnieuw hoe gemakkelijk ze zich kon manoeuvreren als ze dacht dat ik niet goed oplette. Zodra ik de deur van de badkamer hoorde klikken, bewoog ik doelbewust. Ik pakte de draadloze telefoon en belde 112.
« Ik heb een ambulance nodig, » zei ik zachtjes. « Mijn dochter heeft misschien haar been geblesseerd, maar ze weigert een grondig onderzoek. Ze beweert dat ze drie dagen geleden is gevallen, maar ik maak me zorgen. »
Ik gaf het adres op en hing op, net toen het toilet doorspoelde. Ik legde de telefoon terug op de haak en plofte met de krant in mijn stoel, mijn hart bonzend maar mijn handen kalm. De ambulance zou spoedig arriveren en we zouden zien wat een professionele medische beoordeling zou uitwijzen.
Het verre gehuil van sirenes verstoorde de rustige namiddag.
« Wat is dat voor geluid? » vroeg Diane, terwijl ze haar nek naar het raam uitstrekte.
« Het klinkt als een ambulance », zei ik, terwijl ik een lichte nieuwsgierigheid veinsde.
De sirenes werden luider en vielen toen plotseling uit. Door het raam aan de voorkant zag ik de ambulance van de brandweer van Los Angeles County recht voor ons huis stoppen.
« Pap, » Diane’s stem klonk scherp. « Waarom stoppen ze hier? »
Voordat ik kon antwoorden, klonk er een stevig klopgeluid op de voordeur.
Ik opende de deur voor twee ambulancemedewerkers in uniform. « Goedemiddag, meneer, » zei de oudste. « Ik ben Gregory Thompson. We kregen een telefoontje over een mogelijk letsel op dit adres. »
« Ik… ik heb niet gebeld, » zei ik, terwijl ik de rol speelde van een verwarde oude man.
« Eigenlijk heeft er inderdaad iemand gebeld over een beenblessure, meneer. » Zijn ogen zagen Diane op de bank liggen, haar gezicht was inmiddels bleek.
« Ik heb geen hulp geroepen! » Dianes stem schoot een octaaf omhoog. « Ik heb geen ambulance nodig! Er is een fout gemaakt! »
« Mevrouw, » zei Gregory, terwijl hij de kamer binnenstapte. Zijn aanwezigheid overstemde Diane’s theatrale optreden onmiddellijk. « We zijn hier niet om u iets op te dringen, maar iemand was bezorgd genoeg om hulp te vragen. Vindt u het erg als we even snel kijken? »
« Nee! Pap, zeg dat ze weg moeten gaan! »
Maar ik zag de professionaliteit in Gregory’s ogen. Hij liet zich niet zomaar ontslaan. « Diane, alsjeblieft, » zei ik, de bezorgde vader spelend. « Laat ze hun werk doen. Voor mijn gemoedsrust. »
Ze leek in het nauw gedreven. « Prima, » zei ze uiteindelijk, haar stem nauwelijks fluisterend. « Maar doe het snel. »
Wat volgde was een methodische beoordeling die indruk zou hebben gemaakt op mijn oude ingenieursprofessoren. Gregory bewoog Dianes been in verschillende posities en controleerde de flexibiliteit, rotatie en het draagvermogen. Zijn partner, Walter, maakte aantekeningen. De resultaten waren vernietigend: volledige bewegingsvrijheid, geen pijnlijke plekken, geen zwelling of verkleuring. Geen enkele aanwijzing voor recent trauma.
« Mevrouw, ik zie geen tekenen van ernstig letsel, » zei Gregory voorzichtig. « Uw been lijkt normaal te functioneren. »
Toen maakte Diane haar fatale fout. Ze boog zich naar Gregory toe en verlaagde haar stem tot wat ze dacht dat een gefluister was, maar duidelijk hoorbaar voor zowel Walter als mij.
« Dokter, als u opschrijft dat ik een verstuiking heb, krijg u vijfhonderd dollar contant. Een lichte verstuiking. Niets ernstigs. »
De stilte die volgde was oorverdovend. Gregory’s uitdrukking veranderde niet, maar zijn pen bleef stilstaan. Walters wenkbrauwen schoten omhoog naar zijn haarlijn.
« Mevrouw, » zei Gregory zachtjes. « Ik ga doen alsof ik dat niet gehoord heb. »
