« Oké. Blijf daar. Niet bewegen. Ik ga nu weg. »
Ik heb geen toestemming gevraagd. Ik spoorde mijn leidinggevende op en zei: « Mijn dochter is buitengesloten. Het is een noodgeval in de familie. » Hij begon ruzie te maken, maar één blik op mijn gezicht deed hem zwijgen. Vijf minuten later zat ik in mijn auto, scrubs nog vochtig van het ontsmettingsmiddel, regen die woedend over de voorruit schoot. Ik was geen verpleegster meer – ik was gewoon een moeder, die het stuur vasthield, beefde terwijl ik door de storm reed.
Tegen de tijd dat ik de oprit opreed, viel de duisternis in. Hannah zat ineengedoken op de veranda, knieën opgetrokken, haar doorweekt. Ik rende naar haar toe en nam haar in mijn armen. Ze had het ijskoud. ‘Het spijt me,’ fluisterde ze, alsof ze iets verkeerds had gedaan.
‘Je hoeft nergens spijt van te hebben,’ zei ik, mijn keel rauw.
Toen ging het licht van de veranda aan. De deur ging open. Mijn moeder stond daar, met een wijnglas in de hand. ‘Elena,’ zei ze verbaasd. « Wat doe je hier? »
Ik staarde haar aan. « Je hebt de sloten veranderd. »
Ze zuchtte. « We hadden privacy nodig. »
« Je hebt mijn dochter buitengesloten in de regen. »
« Het gaat goed met haar. Ze is 11. » Mam hield haar hoofd schuin met die neerbuigende blik. « We hebben besloten dat jij en Hannah hier niet meer wonen. Het is beter zo. Minder spanning. »
« Wie is ‘wij’? »
« Bretagne en ik natuurlijk. » Achter haar leunde mijn halfzus Bretagne op de deuropening, telefoon in de hand, nepbezorgdheid op haar gezicht geschilderd.
‘Mam, misschien is dit niet de beste tijd,’ bood Brittany zwakjes aan.
« Oh, stop, » snauwde mama. « Het zit er al een tijdje aan te komen. Elena, je bent volwassen. Je zult het redden. »
Ik keek langs hen heen. De kinderen van Brittany lagen languit op de bank tv te kijken. De deken van mijn dochter, die met de madeliefjes die ze zelf had genaaid, lag er netjes naast opgevouwen. Iets in mij bleef heel stil. Ik schreeuwde niet. Ik heb niet gehuild. Ik keek alleen maar naar mijn moeder en zei: « Begrepen. »
Ze knipperde met haar ogen. « Wat? »
« Je hebt me gehoord. » Ik draaide me om, pakte Hannah’s hand en liep terug naar de auto. We reden zonder te spreken. Na een tijdje fluisterde Hannah: « Komt het wel goed? »
« Natuurlijk zijn we dat. »
