Uiteindelijk was Caleb de echte held. Hij wachtte omdat hij bewijs wilde. Hij vertrouwde op zijn instinct en werkte maandenlang samen met een rechercheur – hij controleerde documenten, bevestigde feiten en bouwde een onweerlegbaar dossier op.
Hij wist dat Rowan niet zomaar genoegen zou nemen met verdenking. En hij had gelijk. Zijn woorden waren misschien gedurfd, ongemakkelijk, zelfs pijnlijk, maar ze hebben haar gered.
En het heeft me gered.
We hebben Arthur nooit meer gezien. Hij heeft nooit gebeld. Nooit geprobeerd iets uit te leggen. Misschien wist hij dat er niets meer te zeggen viel.
Uiteindelijk verhuisde Rowan naar haar eigen plek. Ze begon met therapie. Ze maakte een soloreis naar Colorado. En op een avond, onder het genot van een kop koffie aan mijn keukentafel, zei ze: « Ik weet niet wat de toekomst brengt, maar ik weet tenminste weer wie ik ben. »
Ik glimlachte.
« Dat deed je altijd al, » zei ik tegen haar. « Je was het alleen een tijdje uit het oog verloren. »
Ze reikte over de tafel en kneep in mijn hand.
En voor het eerst in lange tijd geloofde ik echt dat alles goed zou komen.
Als dit jou zou overkomen, wat zou je dan doen? We horen graag je mening in de reacties op Facebook.
