‘Ik heb er spijt van, mam.’
‘Spijt wat?’
‘Omdat ik je dat allemaal heb aangedaan. Omdat ik je niet heb weten te waarderen. Omdat ik je moest verliezen om te leren je goed lief te hebben.’
Ik omhelsde haar.
‘We zijn elkaar niet kwijtgeraakt, mijn liefste. We hebben elkaar gewoon op een andere manier teruggevonden.’
‘Vergeef je mij?’
‘Ik heb je lang geleden vergeven. Nu vergeef je jezelf.’
We bleven knuffelen in die keuken, moeder en dochter, maar ook vrouw en vrouw. Vrouwen met littekens, met lessen, met hernieuwde liefde.
Terwijl ik vandaag dit verhaal in mijn notitieboekje schrijf en vanuit mijn raam naar de zonsondergang kijk, besef ik iets.
Het leven is niet eerlijk, maar wel wijs. Het neemt je iets af. Het breekt je. Het dwingt je om los te laten. Maar uiteindelijk leert het je iets. En als je er aandacht aan besteedt, transformeert het je.
Ik werd 58 jaar oud en dacht dat mijn leven al vaststond, dat mijn rol was om een moeder te zijn, alleen maar een moeder, en dat dat betekende dat ik moest geven tot ik zou verdwijnen.
Maar ik had het mis.
Moeder worden betekent niet dat je jezelf uitglijdt. Het betekent dat je iets leert. En soms is het beste wat je kunt leren, het goede voorbeeld geven.
Het voorbeeld van een vrouw die zichzelf respecteert. Een vrouw die grenzen stelt. Een vrouw die haar rust boven het comfort van anderen stelt.
En die vrouw, die vrouw die ik onderweg tegenkwam, dat ben ik.
Elellanena Miller. Zestig jaar oud nu. Amateurschilder. Oma op komst. Dochter. Zus. Vriendin.
Maar bovenal: vrouw.
Een complete vrouw. Een vrouw die leerde dat de belangrijkste liefde zelfliefde is.
Want als je van jezelf houdt, leer je anderen hoe ze van jou moeten houden. En als je jezelf respecteert, leer je anderen hoe ze jou moeten respecteren.
Het was niet makkelijk. Het ging niet snel. Maar het was het waard.
Elke traan, elke slapeloze nacht, elk moment van eenzaamheid, elke pijnlijke beslissing was het waard.
Want vandaag, vandaag, kan ik in de spiegel kijken en mezelf herkennen. Vandaag kan ik met opgeheven hoofd lopen. Vandaag kan ik nee zeggen zonder schuldgevoel. En vandaag kan ik ja zeggen zonder angst.
Als mijn verhaal je heeft geraakt, als je iets van jezelf in mij herkent, dan wil ik je graag iets vertellen.
Je bent niet egoïstisch omdat je voor jezelf kiest. Je bent geen slechte moeder omdat je grenzen stelt. Je bent niet wreed omdat je je waardigheid verdedigt.
Je bent een mens. En je verdient respect. Van je kinderen, van je familie, van je partner. Maar bovenal, van jezelf.
Want liefde die jou niet omvat, is geen liefde. Het is opoffering. En opoffering zonder wederkerigheid is misbruik vermomd als deugd.
Maak jezelf niet kleiner om in te passen in plaatsen die je niet waarderen. Verontschuldig je niet voor het innemen van ruimte. Smeek niet om liefde van degenen die je die vrijelijk zouden moeten geven.
Je bent waardevol. Je bent belangrijk. Je bent goed genoeg zoals je bent.
En als iemand dat niet ziet, dan is dat hun probleem, niet het jouwe.
