In het ijsje zat een klein wezentje met een staart en scharen.
Een schorpioen. Een echte – d3ad, maar onmiskenbaar. Afgaande op zijn grootte moet het een baby zijn geweest.
We verstijfden van verbazing. De eerste vraag die bij me opkwam, was hoe het in vredesnaam daar terecht was gekomen? Misschien in de fabriek gebeurd tijdens het vullen van de hoorntjes? Of, erger nog, misschien was het er later in gekomen en in het dessert bevroren?
We waren er misselijk van en doodsbang. Mijn dochter kon niet eens meer naar het hoorntje kijken, haar handen trilden. Ik heb snel foto’s gemaakt en een klacht ingediend bij het bedrijf.
Nu maakt zelfs de gedachte aan ijs me onrustig. Je weet nooit echt wat er onder die perfecte, glanzende laag chocolade schuilgaat.
