« Ja, » antwoordde ik. « Dat is het precies. »
Ze greep in haar tas en stopte een klein sleuteltje in mijn hand. « Voor noodgevallen, maar ook om te weten dat je niet alleen bent, » legde ze uit.
Ik sloot mijn hand eromheen en voelde een vreemde stabiliteit die ik al maanden niet meer had gevoeld. Dagen later verscheen Rosalind voor mijn deur met een met aluminiumfolie bedekte schaal. « Ik heb restjes meegebracht, » zei ze opgewekt.
« Ik heb eten, » zei ik kalm en bedachtzaam.
Haar glimlach vervaagde. « Waarom sluit je me buiten? »
« Ik sluit je niet buiten. Ik weiger te verdwijnen, » antwoordde ik.
Ze aarzelde en fluisterde toen: « Je had eerder iets kunnen zeggen. »
« Dat heb ik gedaan. Je hebt het gewoon niet gehoord, » antwoordde ik.
Later die week ging ik naar de bank en haalde ik haar van al haar rekeningen af. Ik sprak met mijn advocaat en herzag mijn testament om een trust voor Clara op te richten. Toen hij vroeg waarom, zei ik simpelweg: « Ze zei dat ik na iedereen moest eten. » Dat was voldoende uitleg.
Weken verstreken met stille herstelling. Clara kwam vaak langs, bracht licht in het appartement en hielp met kleine klusjes. Uitnodigingen van Rosalind kwamen, maar ik bleef thuis, kookte, ademde en proefde het leven weer ten volle. Soms komt vernieuwing niet als een storm. Soms komt het stilletjes, als een vrouw die aan haar eigen tafel zit, de maaltijd eet die ze verdiend heeft en eindelijk beseft dat haar leven alleen van haarzelf is.
