Mateo geeft nu lezingen over technologische inclusie. Hij spreekt niet over wonderen of aangeboren genialiteit. Hij spreekt over steun, geduld en niet opgeven, zelfs als de wereld te lawaaierig lijkt. Elke keer als ik hem hoor, denk ik terug aan het jongetje dat schroeven op de keukentafel aan het vastschroeven was.
Ik schrijf dit niet om mijn dochter aan te vallen of om medelijden te wekken. Ik schrijf het omdat ik weet dat er veel onzichtbare grootouders, tantes, ooms en verzorgers zijn die soortgelijke verhalen vertellen. Mensen die liefhebben zonder erkenning, die vechten zonder applaus.
Als dit verhaal je geraakt heeft, deel het dan. Misschien heeft iemand anders dit verhaal nodig, dat laat zien dat volhouden, zelfs als het pijn doet, een leven kan veranderen.
Als je iemand kent die een kind alleen opvoedt, laat die persoon dan weten dat hij of zij er niet alleen voor staat.
En als je een van diegenen bent die ooit aarzelden om weg te rennen toen alles moeilijk werd, onthoud dan dit: echte vriendschappen worden niet in een rechtszaal gesloten, ze worden dag na dag opgebouwd.
Bedankt dat je tot het einde hebt gelezen. Jouw tijd is ook een vorm van zorg.
