De Gregory’s bezaten delen van de stad – belangen in de houtindustrie, onroerend goed langs de West Hills, oud geld met ouderwetse verwachtingen. Ik had hun naam al jaren in zakenbladen zien staan.
De eerste keer dat ik Ethan ontmoette, schudde hij me stevig de hand. ‘Rowan praat veel over je,’ zei hij, en Rowans ogen schoten naar de grond alsof ze hoopte dat hij er niet verder op in zou gaan. Ik liet het erbij zitten.
Vervolgens stapte Sylvia Gregory naar voren.
‘Mevrouw Ward,’ zei ze met een beleefde glimlach – net breed genoeg om formeel te zijn. ‘Rowan vertelde ons dat u op de afdeling medische dossiers werkt.’
‘Nu met pensioen,’ antwoordde ik. ‘Maar ja, ik heb jarenlang geprogrammeerd.’
Haar glimlach verstijfde. « Wat een constant werk. »
Rowan schoof naast haar en streek de zoom van haar blouse glad. ‘Mam, Sylvia heeft ons uitgenodigd voor een brunch volgend weekend. Het is een netwerkevenement.’
Ik knikte, maar er bekroop me een ongemakkelijk gevoel tijdens die brunch. Ik zag Rowan Sylvia’s houding nabootsen, haar korte, afgemeten manier van spreken, zelfs de manier waarop ze haar haar naar achteren deed. Toen Sylvia een nieuw ontwikkelingsproject beschreef, lachte Rowan een seconde te laat – ze wachtte op het juiste sociale signaal.
Later, in de auto, zei ik: « Je hoeft voor niemand te veranderen. »
Rowan staarde uit het raam. « Ik verander niet. Ik pas me alleen aan. »
Maar hoe meer tijd ze met de Gregorys doorbracht, hoe meer veranderingen er opdoken. Nieuwe kleren die ze « professioneler » noemde. Een zachtere stem. Zorgvuldig gekozen woorden om indruk te maken. Stukje bij stukje voelde ik haar wegglijden in een wereld waar geen plaats voor mij was.
De repetitie voor de bruiloft was de eerste keer dat ik echt het gevoel had dat ik naar de rand van Rowans leven afgleed. We stonden bij het prieel toen Sylvia een scherp gebaar naar de fotograaf maakte.
‘Laten we de familie opstellen,’ zei ze. ‘Rowan in het midden, Ethan naast haar, en ik sta hier.’
Ze stapte de plek in die traditioneel bestemd was voor de moeder van de bruid. De fotograaf aarzelde. Ik opende mijn mond, maar sloot hem weer toen Rowan mompelde: « Mam, het is goed. Ga maar aan de zijkant staan, dan is het licht beter. »
Ik verplaatste me – niet omdat ik het ermee eens was, maar omdat ze er doodsbang uitzag dat ik haar in verlegenheid zou brengen.
Op de trouwdag liep Sylvia arm in arm met Rowan naar de camera’s. « Kantel je kin zo, schat, » zei ze, terwijl ze Rowans houding corrigeerde alsof ze haar aan het boetseren was. Ik stond achter hen met mijn handen gevouwen en keek hoe Rowan glimlachte naar de flits.
Toen ze even achterom keek, verdween haar glimlach even – net lang genoeg om te weten dat ze zag wat er gebeurde en niet wist hoe ze het moest stoppen.
De vakanties waren nog erger.
Met Thanksgiving zette Sylvia een ovenschotel op tafel. « Een oud familierecept, » kondigde ze trots aan. Rowan straalde. « Mam, is dat niet geweldig? »
Ik knikte, hoewel mijn eigen gebraden vlees onaangeroerd aan de andere kant stond af te koelen.
Tijdens het kerstdiner complimenteerde Sylvia de familieleden van Ethan één voor één. Toen ze bij mij aan de beurt was, glimlachte ze beleefd. « Leighton, bedankt voor alles wat je hebt meegebracht. »
Ik had de helft van de maaltijd meegenomen.
Later, toen de gasten zich in de woonkamer hadden geïnstalleerd, nam Rowan me apart. « Mam, misschien kun je de volgende keer iets formeler aantrekken. Zodat je beter bij de rest past. »
Ik staarde naar haar jurk – elegant, duur. ‘Je leende vroeger wel eens mijn truien,’ zei ik zachtjes.
Ze trok een grimas. « Ik probeer alleen maar te helpen. »
Het volgende Pasen fluisterde ze, voordat we het huis van de familie Gregory binnenliepen: « Praat vanavond alsjeblieft niet te veel. Ontspan en geniet ervan. »
Elk verzoek klonk vriendelijk. Elk verzoek sneed een stukje van me af. Tegen de tijd dat het dessert werd geserveerd, besefte ik dat ik zo ver naar de achtergrond was gedrongen dat niemand zelfs maar merkte dat ik helemaal was gestopt met praten.
Ik hoorde over de promotie via een sms’je. Een kort, vrolijk berichtje van Rowan: Groot nieuws. Vertel het je later. Geen telefoontje. Geen enthousiasme in haar stem. Gewoon een berichtje, verstuurd terwijl ze die avond druk aan het feesten was met de Gregory’s.
Terwijl ik de was opvouwde, trilde mijn telefoon weer – dit keer een spraakbericht dat per ongeluk naar de familiegroepschat was gestuurd. Ik drukte op afspelen.
Rowans stem klonk luid te midden van het geklingel van glazen. « Ja! De promotie is eindelijk rond – senior projectleider! » Gelach en applaus volgden. Toen voegde Rowan eraan toe: « Het binnenhalen van die zorgklant heeft het helemaal afgemaakt. »
Mijn keel snoerde zich samen. Ik wist precies over welk account ze het had.
Enkele maanden eerder had Rowan moeite gehad om in de zorgsector aan de slag te komen. Ze kwam gefrustreerd naar mijn huis en liep heen en weer in de keuken terwijl ik thee zette. « Ik heb maar één introductie nodig, mam. Eén. »
Ik knikte langzaam. « Ik kan contact opnemen met iemand. Maar ik kan niets beloven. »
Ik belde een oude collega – een leidinggevende van een groot klinieknetwerk waar ik vroeger patiëntendossiers codeerde. Hij stond nog bij me in het krijt. Binnen een week had Rowan haar afspraak.
Op die opname was Ethans lach duidelijk te horen, boven het lawaai uit. « Je hebt echt indruk op ze gemaakt, schat. »
‘Jullie allemaal,’ zei Rowan.
« Helemaal aan mij, » beaamde Ethan.
Rowan herhaalde het – zachtjes maar vastberaden – alsof het altijd al zo was geweest.
Het bericht eindigde. Minuten later belde ze. « Mam, heb je mijn nieuws gezien? Je bent trots, hè? »
‘Natuurlijk,’ zei ik, hoewel mijn handen trilden. ‘Het is een grote stap.’
Ze repte met geen woord over de inleiding. Geen enkele blijk van erkenning.
‘We geven vrijdag een etentje,’ vervolgde ze. ‘Sylvia wil iets elegants organiseren. Ik wil dat alles perfect is.’
De stilte die volgde, bevatte iets onuitgesprokens, iets wat ik al voelde aankomen als een langzame, koude vloedgolf. Ik zette me schrap en wachtte af wat Rowan zou zeggen.
Ik had net de sluiting van mijn halsketting vastgemaakt toen ik Rowans hakken hoorde tikken op de trap – snel, gehaast. Een moment later verscheen ze in de deuropening, al blozend, al gespannen.
‘Mam, kunnen we even praten?’ fluisterde ze.
Ik liep naar haar toe en streek de voorkant van mijn blouse glad. ‘Is er iets misgegaan?’
Ze schudde haar hoofd. « Nee. Maar ik wil wel dat je vannacht hier blijft. »
Ik hield mijn adem in. « Blijf hier alstublieft, » zei ze met een gespannen stem. « Mijn collega’s en Ethans familie zijn beneden. Zij zijn een zekere mate van professionaliteit gewend. »
Ik staarde haar aan. « En jij denkt dat ik daar niet bij pas? »
Rowan trok een grimas. « Mam, maak het alsjeblieft niet nog moeilijker. Ik smeek je. Laat Sylvia vanavond gewoon in jouw plaats zitten. Zij weet hoe ze met dit soort mensen moet omgaan. »
Daar was het dan: de waarheid waar ze al maanden omheen had gedraaid.
