John en ik verkochten het huis. We hadden te veel herinneringen, zowel goede als vreselijke. We kochten een kleiner huis, vlakbij het strand in Florida, waar het constante geluid van de golven ons helpt te slapen. Mijn litteken op mijn schouder doet nog steeds pijn als het weer omslaat. Johns knie is nooit helemaal hersteld. Dit zijn de fysieke littekens die we met ons meedragen. De emotionele zijn veel dieper.
Ik heb Amanda nooit in de gevangenis bezocht. John is er één keer geweest. Hij kwam stiller terug dan ooit. Hij zei dat ze geen berouw toonde, alleen woede omdat ze betrapt was.
Soms kijk ik naar oude foto’s: Amanda op haar tiende verjaardag, Richard die haar leert fietsen. Ik probeer te begrijpen hoe zoiets moois kan veranderen in iets zo monsterlijks. Maar ik heb geleerd dat liefde ons blind kan maken, en dat we degenen van wie we houden vertrouwen, zelfs als dat niet zou moeten.
Soms, als ik met John aan mijn zijde over het strand loop en onze kleinkinderen voor ons uit rennen, voel ik een onverwachte vrede. Het is niet het geluk dat we kenden. Het is iets anders, iets diepers. Het is de vrede van de wetenschap dat we het ergste wat het leven ons kon brengen hebben overleefd en toch een reden hebben gevonden om te glimlachen. En ergens kijkt Richard misschien toe, in de wetenschap dat zijn dood niet voor niets was, dat de waarheid, zelfs na twintig jaar, eindelijk aan het licht is gekomen.
