Toen sprak ik de woorden uit die de kamer in doodse stilte hulden.
“En tot slot… het laatste document is een handgeschreven, ondertekende verklaring van afstand van ouderlijke rechten . Geschreven en ondertekend door Kendra Ellison drie dagen nadat ze de kinderen had verlaten.”
Rechter Morrison verstijfde.
« Is dit authentiek? »
« Het is haar handschrift, Edelheer. En gedateerd. En bekrachtigd door een getuige. »
Richard slikte moeilijk. Hij zei niets.
Kendra’s snikken vulden de rechtszaal.
En de rechter zei zachtjes:
“Dit verandert alles.”
Rechter Morrison nam enkele minuten de tijd om elk document door te lezen. De spanning in de rechtszaal was zo om te snijden dat het leek alsof de lucht zelf zijn adem inhield.
Vervolgens schraapte hij zijn keel.
‘Mevrouw Ellison,’ zei hij, ‘ik wil nu graag de kinderen aan het woord laten.’
Kendra’s hoofd schoot omhoog.
Aaron, inmiddels twintig jaar oud en een statige verschijning, liep als eerste naar het podium. Zijn stem brak van emotie.
‘Edele rechter,’ zei hij, ‘ik herinner me die dag nog. Ik herinner me dat ik honger had. Ik herinner me dat mama de hele tijd huilde. Maar bovenal… ik herinner me dat oma ons waste, ons te eten gaf en ons een gevoel van veiligheid gaf.’
Kendra snikte nog harder.
‘Toen ik ouder werd,’ vervolgde Aaron, ‘begreep ik dat ze ons niet alleen ‘verzorgde’. Ze redde ons . Mijn grootmoeder gaf ons alles wat ze had. Mijn moeder gaf ons niets, zelfs geen verjaardagskaart.’
De rechter knikte. « En bij wie wilt u nu blijven? »
‘Oma,’ zei Aaron zonder aarzeling. ‘Altijd.’
Daarna kwam Lily. Haar stem was zacht maar vastberaden.
‘Ik haat mijn moeder niet,’ zei ze. ‘Maar ze is als een vreemde voor me. Oma was er altijd bij elke schoolvergadering. Oma hield mijn hand vast als ik bang was. Oma was mijn moeder.’
Uiteindelijk was het Hannah die naar voren stapte. De jongste. Degene die zich het minst herinnerde, maar toch het meest voelde.
‘Edele rechter,’ zei ze, ‘ik ken mijn moeder niet. Ik ken haar gezicht, maar niet haar hart. Ik wil blijven waar ik me veilig voel.’
De hele rechtszaal was stil.
Rechter Morrison vouwde zijn handen. « Mevrouw Ellison, is er nog iets dat u wilt zeggen voordat ik mijn uitspraak doe? »
Kendra’s stem klonk als een gefluister.
“Ik was bang. Ik was jong. Ik heb fouten gemaakt. Maar nu kan ik een moeder zijn.”
Rechter Morrison keek haar strak aan.
