‘Papa,’ zei ze terwijl ze met haar poppen speelde, ‘hier heeft een man bij mama geslapen. Hij is de hele nacht gebleven.’
Het werd stil in de kamer.
Deze keer lachte mijn man niet. Hij beschuldigde me ook niet, maar ik zag de bezorgdheid in zijn ogen. En eerlijk gezegd maakte het me ook bang. Niet omdat ik iets te verbergen had, maar omdat een driejarige normaal gesproken niet zomaar zulke specifieke scenario’s verzint.
Die avond hebben we gepraat. Rustig. Eerlijk. Mijn man kent me. Hij vertrouwt me. Toch waren we het erover eens dat er iets niet klopte en dat we moesten begrijpen waar deze ideeën vandaan kwamen.
Het antwoord trof ons harder dan verwacht.
Mijn dochter brengt een paar middagen per week door bij mijn schoonmoeder. Toen mijn man haar voorzichtig vroeg of ze dat soort dingen ook tegen Ella had gezegd, ontkende ze het niet eens. Ze zuchtte en zei: « Ach, kinderen herhalen wat ze horen. Ik heb haar gewoon vragen gesteld. »
Vragen zoals:
« Had mama bezoek? »
« Heb je mama met een man zien praten? »
