“Ja, schatje. Ga maar even bij je broer kijken.”
Nadat ze vertrokken was, probeerde Kendra het opnieuw. « Je hebt haar tegen me opgezet. »
‘Ik? Nee. Dat deed je elke dinsdag en donderdag met Brett.’
“Hoe lang weet je dit al?”
“Zes weken. Ik ben al vijf weken aan het plannen.”
‘En je laat me dat gewoon doen?’
“Ik gaf je een touw. Je hebt jezelf opgehangen.”
Ze probeerde nog een laatste manipulatie. « En wat met Cody? Zou je hem traumatiseren? »
“Dat is al geregeld. Een 70/30-regeling in mijn voordeel. Je zult hem in eerste instantie onder toezicht zien.”
« Onder toezicht?! Ik ben zijn moeder! »
“Een moeder die vreemde mannen in de buurt van mijn kinderen bracht. De rechter zal dat niet leuk vinden.”
Het gevoel van recht te hebben op alles sloeg uiteindelijk om in wanhoop. « Waar moet ik nu heen? »
‘Ik? Brett? David? Jouw moeder? Het is niet langer mijn probleem.’
“Ik kan me geen eigen woning veroorloven!”
“Dan kun je beter een voltijdbaan zoeken. Parttime werk in een boetiek is niet genoeg.”
« Heb je dit allemaal gedaan terwijl je uitgezonden was? »
“Ik had niets anders dan tijd en motivatie.”
Ze deed nog een laatste poging om de situatie te redden. « We kunnen dit oplossen. Counseling. Therapie voor de kinderen. »
“De kinderen moeten zien dat daden gevolgen hebben. Dat is de les die we hieruit moeten trekken.”
“Je gooit acht jaar weg!”
“Nee. Jij wel. Elke keer dat je een andere man in ons bed bracht.”
Laatste update: De nasleep
De scheiding werd vier maanden geleden afgerond.
Kendra verzette zich aanvankelijk hevig. Ze probeerde alles. Ze beweerde dat ik « het gezin in de steek had gelaten » door uitgezonden te worden (de rechter lachte). Ze zei dat de camera’s misbruik maakten van mijn privacy (de rechter bekeek de beelden). Ze probeerde zelfs te beweren dat PTSS me instabiel maakte (een psychiatrische evaluatie wees uit dat dit niet het geval was).
Eindoordeel:
Ik heb het huis gehouden.
Een voogdijregeling van 70/30 in mijn voordeel.
Ze betaalt kinderalimentatie (minimaal vanwege het inkomensverschil).
Ze krijgt begeleide bezoeken totdat de therapie is afgerond.
Ik behoud mijn pensioen en uitkeringen.
Het ergste van alles? Brett dumpte haar toen hij erachter kwam dat ze getrouwd was. Blijkbaar had ze hem verteld dat ze gescheiden was. David en Carlos lieten niets van zich horen toen de problemen begonnen. Haar « beste leven » duurde precies zo lang als mijn uitzendingsuitkering het bekostigde.
Ze is weer bij haar ouders ingetrokken. Ze heeft een fulltimebaan bij een callcenter. Op Facebook plaatst ze vage citaten over « het overleven van narcistisch misbruik ». Haar vrienden kennen de waarheid echter wel. Het is een kleine militaire gemeenschap. Het gerucht verspreidt zich.
Het gaat beter met Haley. Therapie heeft geholpen. Ze is nog steeds boos op haar moeder, maar ze werkt eraan. Vorige week vertelde ze me dat ze trots is op hoe ik het heb aangepakt.
“Papa, je had de tactiek van de verschroeide aarde kunnen toepassen. Maar je was gewoon… strategisch.”
‘Bij de tactiek van de verschroeide aarde verbrandt iedereen,’ zei ik tegen haar. ‘Strategisch te werk gaan levert resultaten op.’
Cody had het er aanvankelijk moeilijker mee, maar kinderen zijn veerkrachtig. Hij is inmiddels gewend aan het schema. Hij houdt nog steeds van zijn moeder, wat goed is. Ze staat onder toezicht, maar doet haar best. Misschien mag ze uiteindelijk wel zonder toezicht.
En ik? Ik concentreerde me op het herstel van mijn uitzending en scheiding. Ik kreeg promotie. Blijkbaar maakte het feit dat ik een persoonlijke crisis tijdens mijn uitzending goed had aangepakt indruk op mijn leidinggevenden. Grappig hoe dat werkt.
Daten staat nog niet op de planning. Eerst moet ik nog aan mijn vertrouwensproblemen werken. Maar ik heb rust gevonden. Het is rustig in huis. De kinderen maken het goed. Ik hoef me niet meer af te vragen wat er met ze gebeurt als ik weg ben.
Kendra stuurde vorige maand een berichtje.
Het spijt me voor alles. Ik heb het mooiste in mijn leven weggegooid voor aandacht.
Ik: Bedankt voor je excuses. Ik hoop dat je rust vindt.
Kendra: Is er een kans dat we het nog eens kunnen proberen? Voor de kinderen?
Ik: De kinderen hebben ouders nodig die elkaar respecteren. We kunnen samen de opvoeding delen. Meer niet.
Kendra: Ik begrijp het. Ik hield echt van je.
Ik: Je was dol op de voordelen. Dat is niet hetzelfde.
Ze antwoordde niet. Ik denk dat het eindelijk tot haar doordrong.
Mijn advies aan andere uitgezonden militairen: vertrouw op je gevoel. Als iets niet goed voelt, is dat waarschijnlijk ook zo. Maar laat je niet leiden door emoties. Plan, documenteer en bescherm jezelf en je kinderen. Je uniform maakt je thuis niet onoverwinnelijk.
Kendra dacht dat uitzending vrijheid betekende. Het bleek verantwoordelijkheid te betekenen. Dat kwam pas toen ik eerder naar huis ging.
Het mooiste eraan? Als ik mijn kinderen instop, weten ze dat papa voor ze klaarstaat. Of ik nu thuis ben of 11.000 kilometer verderop. Dat is meer waard dan welke wraak dan ook.
(Hoewel het ook best bevredigend was om haar gezicht te zien toen ze die beveiligingsfoto’s zag.)
