Ze opende met een handdoek over haar schouder, vochtig haar en een frons van iemand die was gewekt door te weinig slaap. Ik probeerde kalm te blijven.
« Hoi, Lisa, ik ben Sarah. Ik vraag me af of je me een plezier kunt doen? » Zei ik. « Jake’s kamer kijkt uit op je tuin en hij blijft maar vragen naar de kleren. Denk je dat je fijne was iets verderop in de lijn kunt hangen, misschien achter de schuur? Het zou veel betekenen. »
Lisa’s gezicht vertrok hard. « Waarom zou ik om je zoon geven? » snauwde ze. « Het is mijn tuin. Bemoei je met je eigen zaken. »
Ik vertrok voordat de woede de overhand kreeg. Haar toon prikte, maar ik voelde ook iets anders – teleurstelling over hoe gemakkelijk een kleine vriendelijkheid was afgewezen. Ik had terug kunnen marcheren met een lijst met buurtregels. Ik had de huisbaas kunnen bellen. Ik had een oorlog van beleefde briefjes en escalerende kleinzieligheid kunnen beginnen. In plaats daarvan zette ik thee en zat ik met een plan dat, zo hoopte ik, het uitzicht van mijn zoon zou beschermen en zou voorkomen dat de buurt in een rustig slagveld zou veranderen.
De volgende ochtend gingen Jake en ik naar de ijzerhandel. Hij pakte een klein pakje zonnebloemen – « de grootste die ze hebben », verklaarde hij – en een rol touw. We kwamen thuis en gingen aan de slag. Ik vertelde hem dat het een geheime missie was om een « privacytuin » voor zijn raam te bouwen. Hij nam de missie met plechtige vreugde aan, als een ridder die een zoektocht krijgt.
We plantten drie hoge zonnebloemen langs het hek tussen de twee tuinen, in diepe terracotta potten die Jake per se met stippen wilde beschilderen. Ik monteerde een eenvoudig houten latwerk en begon er wijnstokken op te trainen. Toen Lisa door haar gordijnen gluurde en ons zag, trok ze een wenkbrauw op, maar ik zwaaide alsof er niets aan de hand was. Jake legde uit, ademloos en trots: « We maken een boomhuttuin! Zodat ik naar buiten kan kijken zonder volwassen vlaggen te zien. »
Tegen de middag hadden de zonnebloemen kleine groene scheuten en het latwerk bood de eerste hint van privacy. Het was niet meteen dekking, maar het was genoeg. De volgende keer dat Lisa de was ophing, was het ergste uit het zicht van Jake. Ik dacht dat de zaak was opgelost – totdat er een week later een nieuw probleem opdook.
Die avond hield de buurtvereniging een kleine meet-and-greet in het buurtpark. Ik ging omdat het voelde als het juiste om te doen, en omdat mijn zonnebloemplan me tijd had gegeven om na te denken over een betere oplossing voor de langere termijn. Lisa was daar, alleen bij de klapstoelen met een papieren beker punch. Haar schouders leken zwaar, alsof de wereld om haar heen was samengeperst.
