Martha had altijd iets verontrustends gevonden aan haar buurvrouw Nelly. In drie jaar tijd zag ze Nelly zelden buiten, en de afwezigheid van haar vermeende baby wekte de alarmbellen. Toen Martha eindelijk de moed had verzameld om met haar te praten, verdiepte Nelly’s angstgedreven terugtrekking het mysterie alleen maar.
Bezorgd deelde Martha haar ongenoegen met haar man Evan, maar hij wuifde het weg. « Niet iedereen is sociaal, » zei hij, en moedigde haar aan zich op hun gezin te concentreren. Toch kon Martha haar vermoedens niet loslaten, vooral niet nadat mevrouw Freddie, een andere buurvrouw, beloofde de zaak te onderzoeken.
Mevrouw Freddie’s poging om een taart bij Nelly te bezorgen, liep uit op een afwijzing, wat Martha’s overtuiging dat er iets mis was alleen maar versterkte. Dagen later, tijdens het sorteren van de post, ontdekte Martha een brief die voor Nelly bestemd was, wat haar ertoe aanzette om naar Nelly’s huis te gaan. Toen ze door het raam gluurde, bonsde haar hart in haar keel – ze zag een jongetje met een bekende moedervlek. Geschokt stortte Martha neer op de veranda.
Toen ze weer bij bewustzijn kwam, kwamen de buren om haar heen staan, met een blik vol bezorgdheid. Nadat ze haar kalmte had herwonnen, eiste Martha antwoorden van Nelly. De confrontatie bracht een pijnlijke waarheid aan het licht: Nelly’s zoon, Tommy, was Evans kind, verwekt tijdens een korte affaire. Nelly was gedwongen onder te duiken en woonde nu naast haar, onder het mom van een nieuw leven.
Terwijl Martha worstelde met het verraad, werd ze overspoeld door emoties. Hoe had Evan zo lang kunnen liegen? In de dagen die volgden, deed ze alsof, maar de wetenschap van het bedrog van haar man knaagde aan haar.
