Die vakantie heeft me meer geleerd dan ik had verwacht. Je kunt je buren niet controleren. Je kunt niet voorspellen wie er chagrijnig wordt als dingen niet gaan zoals ze willen. Maar je kunt wel bepalen hoe je reageert. En dat is vaak het verschil tussen chaos en vrede.
Ik schreeuwde niet. Ik boog niet. Ik documenteerde, stelde vragen en beschermde wat ertoe deed: niet alleen mijn auto, maar ook mijn rust, mijn kinderen en ons huis.
« Mam, » vroeg Max de volgende dag terwijl we de Halloween-knutsels inpakten, « ben je boos op de Skeleton Man? »
« Skelet, schat, » corrigeerde ik zachtjes. « En nee, ik ben niet boos. Maar ik ben wel trots. »
« Trots waarop? » vroeg Lily, terwijl ze van de bank opkeek.
« Trots dat ik me niet slecht heb laten behandelen, » zei ik. « En trots dat ik ermee om ben gegaan zonder iemand te worden die ik niet wil zijn. »
Ze knikten allebei, alsof het volkomen logisch was.
Ik heb geleerd dat rechtvaardigheid soms eruitziet als voor je keukenraam staan en koffie drinken terwijl iemand anders de rotzooi opruimt die hij of zij heeft gemaakt. En dan diep van binnen weten dat je niet zomaar je gelijk hebt gehaald.
Je hebt er iets veel sterkers voor in de plaats gebouwd.
Let op: Dit verhaal is fictie, geïnspireerd op ware gebeurtenissen. Namen, personages en details zijn gewijzigd. Eventuele gelijkenissen berusten op toeval. De auteur en uitgever wijzen de nauwkeurigheid, aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid voor interpretaties of betrouwbaarheid af. Alle afbeeldingen dienen slechts ter illustratie.
