“Natuurlijk,” mompelde ik.
Ik draaide me abrupt om, zei tegen de kinderen dat ze aan tafel moesten blijven en liep naar buiten, nog steeds op pantoffels, met ongekamd haar en een bonzend hart.
Ik bonsde harder op Dereks deur dan ik wilde.
Hij opende het alsof hij had gewacht – gekleed in een oranje hoodie die pompoenkleurig hoorde te zijn. Achter hem knipperden schedellampjes en op de achtergrond wiegde zijn animatronische reaper.
« Derek, » zei ik, terwijl ik probeerde mijn stem te kalmeren. « Heb je echt eieren in mijn auto gegooid? »
Hij knipperde niet eens met zijn ogen.
« Ja, » zei hij nonchalant, alsof we het over het weer hadden. « Je hebt vlak voor mijn huis geparkeerd, Emily. Mensen kunnen de hele situatie niet zien vanwege je stomme auto. »
« Dus… je hebt mijn auto vernield omdat hij je decoraties blokkeerde? » vroeg ik ongelovig.
« Je had ergens anders kunnen parkeren, » haalde hij zijn schouders op. « Het is Halloween. Het is allemaal voor de lol. Doe niet zo dramatisch. »
« Leuk? » herhaalde ik met stijgende stem. « Kon je niet kloppen? Een briefje achterlaten? Ik moet om acht uur op mijn werk zijn, en nu zit ik ei van mijn voorruit te schrapen omdat jij een betere hoek voor je rookmachine wilde? »
« De buren komen elk jaar mijn versieringen bekijken, » zei hij, terwijl hij met zijn ogen rolde. « Zelfs jullie kinderen zijn er dol op – ontken het niet, ik heb ze gezien! En trouwens, jullie hebben de begraafplaats geblokkeerd. Daar heb ik hard aan gewerkt. »
« Ik ben een alleenstaande moeder, Derek, » zei ik, terwijl ik mijn kaken op elkaar klemde. « Drie kinderen. Ik draag luiertasjes, speelgoed, boodschappen – soms allemaal tegelijk. Ik heb daar geparkeerd omdat het dichtbij was en ik laat thuiskwam. Ik overtreed geen enkele wet. »
« Lieverd, » zei Derek grijnzend, « dat is niet mijn probleem. Jij hebt ervoor gekozen om die kinderen te krijgen. Misschien kun je de volgende keer een andere parkeerplaats kiezen. »
Ik staarde hem een lange, zwijgende seconde aan. Toen knikte ik één keer.
“Oké,” zei ik zachtjes.
“Oké?” herhaalde hij, terwijl hij zijn hoofd kantelde.
“Ja, dat is alles.”
Ik draaide me om en liep terug naar huis. Lily en Max stonden bij het raam, hun gezichten tegen het glas gedrukt.
« Heeft de versieringsman tegen je geschreeuwd? » vroeg Lily.
« Nee, » zei ik met een nauwelijks voelbare glimlach. « Maar hij heeft absoluut met de verkeerde moeder gerommeld. »
Die avond, nadat de kinderen in slaap waren gevallen, stond ik in de keuken uit het raam naar de rommel te staren. Ik had Derek verteld dat ik moest werken, maar de waarheid was dat ik twee dagen vrij had – twee dagen die ik met mijn kinderen had willen doorbrengen. Niet om andermans kleinzieligheid op te ruimen.
Het ei was inmiddels in gele strepen opgedroogd en het wc-papier hing slap en klef van de dauw. Ik was te moe om te huilen en te boos om te slapen.
Dus ik pakte mijn telefoon.
Ik begon alles te documenteren: foto’s vanuit elke hoek, de granaatscherven bij de banden, de aangekoekte dooier op de voorruit, het wc-papier dat aan de spiegels kleefde. Daarna filmde ik een korte video waarin ik de details vertelde met een stem die vaster klonk dan ik me voelde, en noemde de datum en tijd als bewijs.
Elke tik op het scherm echode in het stille huis als een drumbeat. Het voelde bijna klinisch en methodisch – als het verbinden van een wond.
Toen pakte ik een trui, trok mijn schoenen aan, pakte de babyfoon en stak de straat over naar Marisol. Het licht in haar woonkamer brandde nog. Ze opende de deur in pantoffels en met een mondkapje op, met een mok kamillethee in haar armen.
