Het water sloeg als ijs. Mijn longen verkrampten. Mijn jurk zwol op en trok me mee naar beneden. Mascara smeerde over mijn wangen. Even stond ik verstijfd van ongeloof en kwam alleen boven bij het geluid van gelach.
Zijn gelach.
Dylan stond bij het zwembad en gaf zijn getuigen een high five.
« Dat gaat viraal! » riep hij, stralend van trots.
Geen zorgen. Geen excuses. Alleen maar triomf. Alsof hij de perfecte grap had uitgehaald.
En op dat moment brak er iets in me. Niet hardop. Maar wel netjes. Als een touwtje dat doormidden knapt.
Ik had om één ding gevraagd : respect voor een grens. En hij had er een grap van gemaakt.
En toen hoorde ik de stem van mijn vader.
“Claire, kom, lieverd.”
Er werd niet geschreeuwd. Geen paniekerige gebaren. Alleen mijn vader, die rustig tussen de verbijsterde gasten door liep.
Hij trok zijn jas uit en stak zijn hand in het water.
Ik nam het zonder aarzelen aan.
Want dat is het belangrijkste bij echt vertrouwen: het is zichtbaar wanneer het ertoe doet.
Hij hielp me voorzichtig, sloeg zijn jas om mijn trillende schouders en hield mijn gezicht vast in zijn hand, alsof ik weer vijf jaar oud was.
Toen draaide hij zich naar Dylan.
Geen stemverheffing. Geen theatrale toespraken.
Slechts deze zes woorden: « Ze is klaar. Jij ook. »
En dat was het.
Binnen enkele minuten werd de receptie afgesloten.
Mijn moeder overlegde rustig met het personeel van de locatie. Tafellakens werden weggehaald. Eten werd ingepakt. Gasten keken verbijsterd, onzeker of ze moesten vertrekken of blijven.
Ik trok warme kleren aan in de bruidssuite en gaf de doorweekte jurk aan een vriendelijke medewerkster, die bijna moest huilen. Maar dat deed ik niet.
Nog niet.
Dylans ouders probeerden naar mij toe te komen, maar ze werden begroet door een beleefde maar strenge muur.
Later die avond, terwijl ik in mijn kinderkamer zat, met de bedankkaartjes die we vooraf geschreven hadden verspreid over het bed, staarde ik wezenloos naar het plafond.
Hoe ben ik hier terechtgekomen?
Toen ging mijn telefoon.
Het was van Dylan.
« Kun je nou echt geen grapje verdragen? Je bent zo gespannen. »
Dat was de laatste spijker. Het masker was niet aan het afglijden, het was volledig verwijderd.
Ik heb zijn nummer geblokkeerd zonder te antwoorden.
Hij verdiende geen enkel woord meer.
