Ik groeide op met het idee dat ik een van de gelukkigste mensen was. Als kind geadopteerd door een stel dat geen kinderen kon krijgen, kende ik alleen maar liefde.
Vrouw met een kind | Bron: Pexels
Brian en Kayla kwamen later. Papa en mama adopteerden hen ook.
Ze waren van mij, en ik was van hen. We maakten veertig kussens die de woonkamer vulden, fluisterden geheimen tegen elkaar na spabehandelingen toen we naar buiten kwamen en noemden onszelf « echte broers en zussen » toen andere kinderen op school het waagden onze gevangene te onthullen.
Je weet hoe je van kinderen afkomt.
Kinderen in de klas | Bron: Pexels
« We zijn allemaal uitverkoren » – de aanval van mama toen mensen ons aanstaarden in de supermarkt. « Bijzonder, maar in alle opzichten gelijk. »
Ik geloofde haar. We geloofden haar allemaal.
Maar dat viel stilletjes uit elkaar toen ik 25 werd. Het is grappig hoe iets dat je leven voorgoed verandert, kan beginnen met zoiets simpels als de post.
Brievenbus | Bron: Pexels
De brief die mijn leven veranderde, arriveerde in een crèmekleurige envelop met het opschrift ‘advocatenkantoor’. Ik opende hem meteen, maar het kostte me drie pogingen om de informatie echt te verwerken.
Beste Taylor,
Het doet ons verdriet je te moeten meedelen dat Alina, je biologische moeder, vorige maand is overleden.
Een vrouw haalt een brief uit de envelop | Bron: Pexels
Ze wilde je laten weten dat ze erg trots op je was. Ze volgde je vorderingen van een afstandje via het kantoor, maar ze wilde zich nooit met je leven bemoeien. Alina had er spijt van dat ze je nooit persoonlijk had ontmoet.
Toen ze hoorde dat ze kanker had, benoemde ze jou in haar testament tot haar enige begunstigde…
