Kayla strompelde naar de badkamerspiegel en een tweede gil, hoger en schriller dan de eerste, galmde door het huis. Het gala was over acht uur. Ze was een zekere kanshebber voor de gala-koningin. Haar perfecte avond, het hoogtepunt van haar hele middelbareschooltijd, was in duigen gevallen.
« Waar is Reese? » vroeg ik zachtjes, vol ongeloof. Mijn man had haar gevonden. Ze zat op bed, nog steeds in haar eenhoornpyjama, zijn elektrische scheerapparaat netjes op het nachtkastje. Er was geen spoor van berouw op haar gezicht te zien, alleen een stille, verontrustende vastberadenheid.
« Reese, wat heb je gedaan? » vroeg ik, terwijl ik probeerde niet te schreeuwen.
« Ik moest haar ervan weerhouden naar het schoolbal te gaan, » zei ze zachtjes maar vastberaden. Het was de stem die ze gebruikte als ze wist dat ze in de problemen zat, maar er heilig van overtuigd was dat ze gelijk had. Dit was mijn baby, het kleine meisje dat tijdens onweer steeds in het bed van haar oudere zus kroop en Kayla als een schaduw volgde. Ik kon me niet voorstellen hoe kwaadaardig ze wel niet geweest moest zijn om de belangrijkste nacht in het leven van haar zus te saboteren.
Voordat ik kon opendoen, ging de deurbel. Kayla’s vriend, Steven, kwam binnen en zijn vrolijke stem riep de kleuren van de knoopsgaten terwijl hij de trap op rende. Hij bleef stokstijf staan en zijn mond viel open toen hij Kayla’s kale hoofd zag.
« Wat is er in godsnaam met je haar gebeurd? » flapte hij eruit, en nam toen snel een bezorgde blik aan. « Schatje, niet huilen. We maken het wel goed. We kopen een pruik voor je. Je blijft dan nog steeds het mooiste meisje ter wereld. »
Zijn woorden deden Kayla alleen maar harder huilen. Steven omhelsde haar, maar zijn ogen, die me over haar geschoren hoofd aanstaarden, waren koud. « Heeft Reese dit gedaan? Ik heb altijd gezegd dat die jongen raar was. Dit is aanranding, mevrouw Adams. »
Reese verscheen in de deuropening, een kleine verschijning in pyjama. « Ik heb haar haar geknipt zodat ze niet met jou naar het gala kon, » kondigde ze met overtuiging aan. « Omdat je wreed tegen haar bent. »
« Reese! » gromde ik, maar ze was als een goederentrein die vooruit raasde.
« Je hebt mijn zusje pijn gedaan, » vervolgde ze, terwijl ze met haar pink naar Steven wees. « Ik zie paarse vlekken op haar armen, omdat je haar te hard hebt vastgepakt. »
De badkamer werd stil. Steven lachte kort en geforceerd. « Kinderen verzinnen de vreemdste verhalen, mevrouw Adams. Kayla, vertel het ze. Vertel mama hoe goed ik voor je ben. »
Maar Kayla keek niemand aan, haar lichaam trilde in zijn armen. Een angstaanjagende, ijzige kou begon zich over mijn borst te verspreiden.
« Ik heb foto’s gemaakt, » zei Reese, haar stem werd steeds krachtiger. « Op mama’s telefoon. Terwijl Kayla sliep. Je duwt haar tegen de muren. Je slaat haar in haar buik zodat niemand het ziet. En dan koop je haar cadeautjes zodat ze het niet doorheeft. »
Met trillende handen pakte ik mijn telefoon en opende mijn fotogalerij. En daar waren ze. Een geheime, angstaanjagende verzameling. Close-ups van Kayla’s armen, ontsierd door de duidelijke, boze vingerafdrukken van een te strakke greep. Donkere, lelijke vlekken op haar ribben. Elke foto was een stille schreeuw, een bewijs van de pijn die mijn dochter vlak onder onze neus verborg.
« Oh mijn God, » fluisterde ik, terwijl de vloer onder mijn voeten leek weg te zakken. « Kayla… is dit waar? »
