Zijn stem haperde. « Ze… ze is ongeveer een uur geleden vertrokken met een kledingtas. »
De wereld kantelde. De bruiloft was nog uren weg. Geen jurk betekende een ramp.
Mijn bruidsmeisjes schoten in de lach, maar ik stond verstijfd, verscheurd tussen woede en wanhoop. Jessica greep me bij de schouders. « We zullen haar opsporen. »
Ik schudde mijn hoofd. « Dat is wat ze wil: een scène schoppen. Die macht kunnen we haar niet geven. »
Het drong tot me door met een ijzige helderheid: dit was geen bemoeienis meer. Dit was sabotage.
Ik pakte mijn telefoon en belde Daniel. Mijn stem brak toen ik het hem vertelde. Er viel een stilte aan de lijn, totdat hij uiteindelijk met schorre stem vroeg: « Heeft ze… je jurk meegenomen? »
« Ja. En ze liet een lelie achter. »
Er viel een stilte, toen werd zijn stem harder. « Blijf hier. Ik regel dit wel. »
Tegen middernacht kwam hij terug, met zijn kledingtas over zijn schouder. Zijn kaken stonden op elkaar geklemd, zijn ogen stonden vol tranen, maar hij werd zachter toen hij me zag.
« Ze had het in haar kamer, » zei hij eenvoudig, terwijl hij het voorzichtig op het bed legde. « Geen schade. »
Ik voelde zo’n sterke opluchting door me heen gaan dat mijn knieën het bijna begaven. Ik klemde me vast aan de jurk, tranen prikten in mijn ogen.
Daniel ging naast me zitten, pakte mijn handen en sprak met een vastberadenheid die ik nog nooit eerder had gehoord. « Ik zei haar dat ze de grens had overschreden. Dat morgen niet om haar draait, maar om ons. En als ze dat niet kan accepteren, hoort ze er niet bij. »
Mijn borst deed pijn. Ik wist wat het hem kostte om zich tegen haar te verzetten. « Wat zei ze? » vroeg ik.
Ze ontkende het en begon toen te huilen. Maar ik gaf geen krimp. Ik zei haar dat ze rustig op de achterste rij kon zitten of helemaal niet kon komen opdagen. En ik meende het.
De stilte die volgde was zwaar, maar ook gevuld met iets nieuws: zekerheid.
Toen ik de volgende ochtend mijn jurk aantrok, voelde ik mij lichter. Niet omdat de jurk veilig was, maar omdat ik eindelijk wist waar Daniel stond.
Bij de ceremonie arriveerde Margaret, koninklijk en stil, haar uitdrukking in steen gebeiteld. Ze hield zich gedeisd, haar ogen neergeslagen en haar handen stijf gevouwen.
Terwijl ik door het gangpad naar Daniel liep, vervaagde alles – het drama, de dreigementen, de gestolen jurk –. Wat overbleef waren wij tweeën, en de geloften die we klaar waren om te doen.
Tijdens de receptie sprak Margaret nauwelijks, raakte haar maaltijd nauwelijks aan. Gasten fluisterden, verbaasd door haar plotselinge stilte. Maar het kon me niet schelen. Voor de verandering had ze het script niet in handen.
Die nacht werd een gefluisterd verhaal onder vrienden en familie. Maar voor mij was het meer dan roddels – het was het bewijs. Het bewijs dat liefde niet alleen om romantiek draait. Het draait om eenheid te midden van stormen.
En toen Daniel en ik onze eerste dans deden, wist ik één ding zeker: ik zou er nooit spijt van krijgen als ik mijn standpunt zou handhaven.
