Een perceel van 115 vierkante meter in het centrum van de stad, twee jaar geleden op mijn naam geregistreerd.
Een spaarrekening ter waarde van meer dan 3,2 miljoen Mexicaanse peso’s, met mijn naam als begunstigde.
Een handgeschreven brief van de heer Velasco, waarin hij zijn advocaat vraagt om het te bewaren: « Mijn schoonzoon klaagt veel, maar hij heeft me 20 jaar gesteund en verhongert nooit.
Mijn dochter is lui en hij draagt alle gewichten. Ik heb een lang leven geleefd; Ik weet wie goed is en wie niet. Hij heeft mijn betaling niet nodig, maar ik kan niet sterven zonder hem iets achter te laten. »
Ik verstijfde en er verschenen tranen in mijn ogen, hoewel ik niet begreep waarom.
Het bleek dat hij helemaal niet arm was. Het land was een familiebezit dat hij volledig geheim hield en er nooit over sprak.
De spaarrekening bestond uit geld dat hij zijn hele leven had opgebouwd via zijn pensioen en overheidsuitkeringen, met samengestelde rente die hij geen enkele peso gebruikte.
Hij besloot het aan mij over te laten, aan mij, die hij ooit als een « parasiet » had beschouwd en van wie hij zich liever had geïsoleerd.
Die avond zat ik alleen voor zijn altaar. en stak een wierook aan. Kijkend naar zijn lachende foto, fluisterde ik:
« Ik had het mis, vader… »
« Je hebt je hele leven in stilte geleefd en niemand is je ooit iets verschuldigd, zelfs niet aan degenen die je ooit als een last beschouwden. »
