De vrouw die weigerde oud te worden
Toen ik drie jaar geleden met Carlos trouwde, kreeg ik niet alleen een liefhebbende echtgenoot, maar ook een schoonmoeder die weigerde zich door de tijd te laten definiëren.
Rosa, op haar vijftigste, was anders dan iedereen van haar leeftijd. Elke ochtend bracht ze meer dan een uur door met het aanbrengen van crèmes en make-up, het krullen van haar haar en het zorgvuldig kiezen van haar outfit – zelfs als ze alleen maar naar de winkel op de hoek stapte. Ze was dol op aandacht, parfum en hoge hakken, en ze gedroeg zich als een vrouw die half zo oud was als zij.
In het begin dacht ik dat het onschuldige ijdelheid was – een manier om haar op te vrolijken nadat ze haar man jong had verloren. Maar al snel realiseerde ik me dat Rosa’s hart nog steeds naar iets anders verlangde – het soort romantiek waarvan ze dacht dat de tijd het van haar had gestolen.
Dus toen ze aankondigde dat ze ging hertrouwen, was niemand van ons klaar voor wat komen ging.
Het huwelijk dat iedereen schokte
Haar verloofde, Hugo, was pas achtentwintig – beleefd, charmant en knap, maar zonder een vaste baan of zelfs maar duidelijke plannen voor zijn toekomst.
Carlos probeerde met haar te redeneren. « Mam, hij is te jong voor je. Denk hier alsjeblieft goed over na. »
Maar Rosa wilde niet luisteren. Haar ogen brandden van opstandigheid.
