De echo van pijn
Mijn 15-jarige dochter liep een tweedegraads brandwond op toen ze op de ochtend van mijn moeders verjaardag in de keuken hielp. « Ze kan nog steeds met haar andere hand roeren, » zei mijn moeder, terwijl ze Olivia’s tranen wegwuifde alsof ze haar alleen maar hinderden, en haar vervolgens het avondeten voor achttien personen liet afmaken. Toen ik erachter kwam, verhief ik mijn stem niet; ik brak geen bord en schold haar niet uit. Ik handelde gewoon. Drie uur later had ik 53 gemiste oproepen op mijn telefoon en liep ik glimlachend naar binnen. Dat is het deel dat als een liedje in mijn hoofd blijft hangen. De glimlach, die kalme, beleefde, alles-is-perfecte uitdrukking die ik had toen ik de voordeur van mijn moeder opendeed en binnenstapte in wat precies 5,5 seconde leek op een gewone, vrolijke familieviering.
Hoofdstuk 1: Het stille gezoem dat verdween
De geur was het eerste wat me trof: knoflookboter, goedkope rode wijn en de flauwe zoetheid van glazuur uit de supermarkt. Het soort geur waarvan mijn moeder zwoer dat het zelfgemaakt was omdat ze er een takje peterselie op had gestrooid. Het huis was vol. Mijn broers en zussen vulden de woonkamer, hun kinderen renden heen en weer tussen de keuken en de gang, gillend van het lachen, hun vingertjes plakkerig van het cakeglazuur en Sprite. De volwassenen leunden tegen het aanrecht en klemden zich vast aan glazen wijn uit een doos, praatten te hard, deden alsof ze niet wilden concurreren. Mijn moeder stond als een dirigent bij het fornuis en roerde een lepel door een pan oranjebruine saus alsof het haar meesterwerk was. Mijn vader stond naast haar, knikkend zonder iets te zeggen, zijn gezicht beleefd uitdrukkingsloos. Het zag er allemaal zo normaal uit, en daarom wist ik dat er iets mis was, want Olivia was er niet.
Mijn dochter is niet luidruchtig of dramatisch. Ze is niet het kind dat in de achtertuin handstanden maakt of tijdens het avondeten uitbarst in toespraken over bedreigde kikkers, maar ze is aanwezig . Ze is standvastig en vriendelijk, altijd behulpzaam, servetten vouwend, drankjes inschenkend of beleefd lachend om de ongemakkelijke grappen van haar oom. Ze is het zachte gezoem dat alles laat werken. Ze zou niet zomaar verdwijnen.
« Waar is Olivia? » vroeg ik, terwijl ik de taart op het aanrecht zette. De oudste van mijn zus keek nauwelijks op van haar telefoon. « Ze zei dat ze zich niet lekker voelde. Ze is gaan liggen, denk ik. »
« Waarschijnlijk moe, » voegde mijn broer eraan toe, terwijl hij een slokje van zijn bier nam. « Je hebt haar de hele middag laten rondrennen, » grinnikte iemand. Een neef grijnsde. « Misschien heeft ze wel zo’n tienerstemmingswisseling. »
Mijn moeder rolde met haar ogen, haar stem stroperig en afwijzend. « Het gaat prima met haar. Tieners zijn zo dramatisch. »
Dat had het moment moeten zijn waarop ik stopte met glimlachen. Zodra mijn maag zich omdraaide, had ik de taart ook moeten laten vallen en meteen de gang door moeten rennen. Maar in plaats daarvan hield ik het masker op. Ik lachte zelfs lichtjes. « Ik ga even bij haar kijken, » zei ik, terwijl ik de taart aan mijn zus gaf, die niet eens met haar ogen knipperde.
De gang was donker en rumoerig, met de gedempte geluiden van gelach en klinkende borden. De deur van de logeerkamer was dicht. Ik klopte zachtjes. « Olivia! »
Een korte stilte, toen een zacht geritsel. « Mam. » Dat ene woord, klein en fragiel, in tegenstelling tot haar gebruikelijke droge, sarcastische toon, deed mijn borst samentrekken. Ik deed de deur open.
Ze lag opgerold op de rand van het bed, met een fles koud water in haar linkerhand geklemd. Haar gezicht was bleek en vlekkerig, haar ogen glazig van de pijn. Haar rechterhand trilde terwijl ze probeerde de fles op zijn plaats te houden. « Lieverd, wat is er gebeurd? »
« Ik heb het verbrand, » fluisterde ze. De woorden waren vlak, bijna leeg.
Ik ging naast haar zitten. Ze deinsde terug, ontspande zich toen en liet me voorzichtig de fles pakken. De huid op haar handrug was rood, glanzend, ruw en vol blaren. Er begonnen zich al kleine, heldere belletjes te vormen langs haar knokkels. « Hoe lang geleden? »
