Het gezicht van zijn vader bevroor, zijn zelfverzekerde uitdrukking verbleekte.
Kyle keek hem recht in de ogen, zijn stem vastberaden. “Jij bent niets voor mij. Al het geld in de wereld zal me niet laten vergeten dat je ons verliet. Jij bent een vreemde, en als je probeert me van mam weg te nemen, wil ik niks met jou te maken hebben.”
Trots zwol in mijn borst, vermengd met een intense opluchting. Ik stak mijn hand uit, trok Kyle naar me toe en voelde zijn constante hartslag tegen de mijne. Ik keek naar zijn vader, niet proberen mijn woede voor mijn ogen te verbergen. “Blijf uit onze buurt.”
Ik wachtte niet op een antwoord. Ik leidde Kyle naar buiten, elke stap voelde als een overwinning.
De volgende ochtend probeerden we terug te keren naar de rust van ons leven, maar de gebeurtenissen van de vorige dag drukten nog steeds zwaar op ons.
Toen er geklopt werd op onze deur, schrokken we allebei. Ik opende de deur en vond een man in een net pak, met een tas. Hij gaf het me zonder een woord en verdween voordat ik vragen kon stellen.
Binnen in de tas zat een duizelingwekkend bedrag aan verse honderd dollar biljetten, het soort geld dat ik alleen in films had gezien.
Er zat een brief in het geld, snel geschreven in een herkenbare hand: “Het spijt me. Ik wilde gewoon dingen goedmaken.”
Kyle keek naar het geld, toen naar mij, zijn gezicht verhardde. “We hebben zijn geld niet nodig, mam. We hebben elkaar.”
Ik reikte naar zijn hand en knijpte erin. “Ik weet het, schat. Maar misschien kunnen we dit gebruiken om eindelijk op adem te komen. Om een echte kans op een frisse start te krijgen.”
We zaten daar, zij aan zij, terwijl we de last van die beslissing lieten bezinken. Wat we ook kozen, we zouden het samen doen. Omdat het uiteindelijk niet het geld was, of het landhuis, of zelfs de schaduw van zijn vader die ons leven bepaalde. Het was wij, die samen stonden, ongeacht wat er daarna kwam.
