Ik zat naast haar bed en keek naar haar betraande gezicht.
Mijn hart was gevuld met verdriet en woede. Overdag glimlachte ze en sprak ze tegen me alsof alles goed ging… maar achter mijn rug om droeg ze de last van afwijzing door haar eigen familie.
De volgende ochtend vroeg ik Arjun om in de woonkamer te komen zitten. Ik zette de recorder op tafel en drukte op play.
De stemmen galmden door de donkere kamer. Arjuns gezicht werd bleek.
Ik keek hem recht in de ogen en zei:
— « Is dit wat je ‘normaal’ noemt? Ze is pas tien! Ze heeft liefde nodig — geen afwijzing. »
Arjun stamelde:
— “Ik… ik wilde gewoon dat ze sterker werd…”
Ik glimlachte treurig:
— « Je maakt een kind sterk door haar het gevoel te geven dat ze niet geliefd is? Besef je wel hoeveel ze huilt elke keer dat ze thuiskomt van je ouders? »
Hij zweeg, zijn hoofd gebogen. Voor het eerst zag ik schaamte in de ogen van mijn man.
Die avond omhelsde ik mijn dochter en zei:
— « Anu, ik weet dat je zoveel hebt meegemaakt. Je hoeft deze last niet te dragen. Wees trouw aan jezelf — ik ben er altijd voor je. »
Ze was verbijsterd en barstte in tranen uit.
— « Mam… ik dacht dat je me niet zou geloven. Ik was bang dat het je alleen maar verdrietig zou maken als ik het je vertelde… »
Ik hield haar stevig vast. Op dat moment besefte ik:
De grootste pijn die mijn dochter heeft geleden, was dat ze het alleen moest doorstaan.
Vanaf die dag zwoer ik dat ze nooit meer naar het huis van haar grootouders van vaderskant zou gaan. Ik zei tegen Arjuns familie in Thane: als jullie nog steeds een vooroordeel tegen meisjes hebben, laat mij en mijn dochter dan alsjeblieft met rust.
Ik heb ook contact opgenomen met een kinderpsycholoog in Bandra om de druk op mijn dochter te verlichten.
Voor mij – een moeder die in het hart van het drukke Mumbai woont – is niets belangrijker dan mijn kind met liefde op te voeden.
De waarheid die de voicerecorder onthulde, zorgde voor een breuk in ons gezin, maar maakte ook één ding kristalhelder:
De tranen van een dochter mogen nooit genegeerd worden.
