We liepen naar de voordeur en Willa belde aan. Ze wipte op haar hakken en klemde haar handgemaakte kaarten tegen haar borst. De deur ging open en mijn moeder verscheen, gekleed in een crèmekleurige trui en een perfect gestreken broek. Haar make-up was onberispelijk. Ze zag eruit alsof ze een fotoshoot organiseerde, in plaats van een familiediner.
‘O,’ zei ze, terwijl ze ons aankeek. ‘Jullie zijn echt gekomen.’
Geen hallo. Geen fijne Thanksgiving. Geen ‘Kijk eens hoe mooi je eruitziet, Willa’. Gewoon ‘Oh, je bent er echt’, uitgesproken op een toon die duidelijk maakte dat ze had gehoopt dat we niet zouden komen.
‘Hoi mam. Fijne Thanksgiving.’ Ik hield de taart omhoog. ‘Ik heb het dessert meegenomen.’
Ze wierp er een ongeïnteresseerde blik op. ‘Je kunt dat in de keuken zetten. Ik heb al drie taarten gebakken, maar ik denk dat we wel een plekje kunnen vinden.’
Willa stapte naar voren en hield haar kaarten omhoog. « Oma, ik heb iets voor je gemaakt. Ik heb het zelf getekend. »
Mijn moeder keek op mijn dochter neer alsof ze iets licht ongemakkelijks onderzocht. Ze nam de kaart aan zonder hem open te maken. ‘Wat leuk, lieverd. Waarom ga je je neven en nichten niet even zoeken? Ze zijn in de woonkamer.’
Ze draaide zich om en liep weg, waardoor we in de deuropening achterbleven. Willa’s gezicht betrok even, maar herstelde zich snel, want dat is wat ze doet. Ze ziet overal het goede in.
We liepen naar binnen en toen viel mijn oog op de tafel. De eettafel was prachtig gedekt – het mooie servies van mijn moeder, stoffen servetten, kristallen glazen. En precies genoeg stoelen voor iedereen, behalve voor mij en mijn dochter.
Truett zat ontspannen in de woonkamer met zijn vrouw, Kendra. Griffin en Hayes speelden videogames en negeerden iedereen. Desmond lag languit op de bank en scrolde door zijn telefoon. Mijn vader zat in zijn relaxstoel naar voetbal te kijken en was al helemaal niet meer geïnteresseerd in wat er om hem heen gebeurde.
Niemand stond op toen we binnenkwamen. Niemand zei hallo.
Truett wierp een blik over zijn schouder en grijnsde. « Kijk eens wie ons met haar aanwezigheid komt verblijden. De gescheiden vrouw en haar kind. »
Kendra lachte. Griffin en Hayes keken niet eens op.
Willa’s hand vond de mijne. Ze kneep in mijn vingers, en ik kneep terug.
Mijn moeder kwam uit de keuken en klapte in haar handen. « Over 30 minuten is het eten klaar. Truett, kun je de klapstoel uit de garage halen? We hebben extra zitplaatsen nodig. »
Eén klapstoel. Voor twee personen.
Toen wist ik het. Toen begreep ik dat alles waar ik op had gehoopt een fantasie was. Mijn familie was niet veranderd. Dat zouden ze ook nooit doen. Maar ik bleef. Ik bleef omdat Willa er die ochtend zo gelukkig uitzag. Ik bleef omdat ik haar één mooie herinnering wilde geven. Ik bleef omdat ik nog niet wist hoe erg het zou worden.
Maar de echte horror was niet de stoel. Het was het diner zelf.
Het diner werd om 3 uur aangekondigd. Iedereen ging naar de eetkamer en ik keek toe hoe mijn familie plaatsnam. Truett zat aan het hoofd van de tafel, vlak naast mijn vader. Kendra zat naast hem. Daarna kwamen Griffin en Hayes. Mijn moeder zat aan de andere kant van de tafel. Desmond nam plaats naast haar.
Dat liet de hoek over. Het uiterste uiteinde van de tafel, tegen de muur gedrukt, waar een enkele, verroeste metalen klapstoel had gestaan.
‘Karen, jij en Willa kunnen de stoel delen,’ zei mijn moeder zonder ons aan te kijken. ‘We hadden geen tijd om nog een stoel te halen.’
Ze hadden acht eetkamerstoelen en minstens vier klapstoelen. Ik had ze vroeger wel eens in de garage zien staan. Maar blijkbaar was het vinden van nog een stoel te veel moeite voor hun kleindochter.
Ik maakte geen bezwaar. Ik leidde Willa gewoon naar de klapstoel en ging zitten, waarna ik haar op mijn schoot trok. Ze was er eigenlijk te groot voor. Haar knieën stootten tegen de tafel, maar ze klaagde niet. Ze nestelde zich tegen me aan en wachtte.
Truett sneed de kalkoen met theatrale flair aan en vertelde hoe hij de juiste techniek had geleerd van een kookprogramma. De borden werden rondgedeeld. Ik keek toe hoe iedereen royale porties kreeg: dikke plakken kalkoen, bergen aardappelpuree, vulling, sperziebonenschotel, cranberrysaus en jus die overal overheen werd gegoten.
Toen werd ons gerecht geserveerd.
Twee dunne plakjes kalkoenborst, grotendeels droog. Een klein schepje aardappelpuree. Verder niets. Geen vulling, geen sperziebonen, geen cranberrysaus, geen jus.
Willa keek naar het bord en vervolgens naar mij. Ze zei niets, maar ik zag de verwarring in haar ogen. Ze zag wat iedereen had gekregen. Ze wist dat dit niet hetzelfde was.
‘Mam, kunnen we wat vulling en misschien wat jus krijgen?’ vroeg ik, terwijl ik mijn stem kalm hield.
Mijn moeder zuchtte alsof ik haar had gevraagd een compleet nieuwe maaltijd te bereiden. « Er is niet veel meer over, Karen. Misschien had je eerder moeten komen als je voorrang wilde. »
We waren precies op het door haar aangegeven tijdstip aangekomen.
Kendra boog zich voorover met een glimlach die eigenlijk geen glimlach was. « Nou, Karen, ik neem aan dat je inmiddels wel gewend bent aan kleine porties, hè? Je woont in dat kleine appartementje van je. Hoe groot is het ook alweer? Eén kamer, zeg maar? »
Desmond snoof. « Ze krijgt waarschijnlijk voedselbonnen. We hadden haar gewoon een blik cranberrysaus moeten sturen en het daarbij laten. »
De hele tafel barstte in lachen uit. Zelfs mijn vader grinnikte zachtjes, hoewel hij probeerde zijn gelach achter zijn servet te verbergen.
Willa drukte zich dichter tegen me aan. Ik voelde haar hart sneller kloppen. ‘Het gaat goed met ons,’ zei ik zachtjes. ‘Dank u wel dat we hier mochten zijn.’
De maaltijd ging verder. Truett domineerde het gesprek en vertelde over zijn laatste promotie op het werk, zijn nieuwe auto en de vakantie die hij en Kendra in februari zouden plannen. Mijn moeder luisterde aandachtig en prees elke prestatie. Niemand vroeg naar mijn leven. Niemand vroeg hoe het met Willa op school ging.
Willa trok aan mijn mouw en fluisterde: « Mama, mag ik wat vulling, alsjeblieft? »
