« Dus je wilt dat ik haar plaats inneem? »
« Precies. De lijkschouwer is me een gunst verschuldigd. Hij zal jou als haar aanwijzen. Ondertussen zal mijn vrouw nog leven – en toekijken hoe haar eigen plan in duigen valt. »
Melissa leunde nadenkend achterover. « En wat dan? »
“Dan,” zei Marco met een flauwe glimlach, “leeft ze met de keuzes die ze heeft gemaakt.”
De dag van het ongeluk
Vrijdag kwam, grijs en nat. Jenny kuste Marco gedag, haar lippen koud tegen zijn wang.
« Ik zie je vanavond, » zei ze. Haar laatste leugen.
Om vier uur belde Tommy.
« Het is gebeurd. Haar auto staat om een boom heen. Maar maak je geen zorgen, ze heeft nooit achter het stuur gezeten. »
Jenny lag bewusteloos in Tommy’s busje, onder invloed van drugs tijdens wat ze dacht dat een laatste ontmoeting was. Ze zou spoedig ontwaken in Marco’s kelder. Ondertussen lag Melissa in het wrak, goed genoeg verborgen om door de autoriteiten als Jenny te worden aangemerkt.
Toen er werd geklopt, dekte Marco de tafel voor hun jubileumdiner. Agent Bruce Jackson stond in de deuropening.
« Meneer Christian, » zei hij somber, « ik vrees dat ik slecht nieuws heb. Uw vrouw heeft een uur geleden een ernstig ongeluk gehad. »
Marco’s optreden was feilloos. Zijn gezicht werd bleek, zijn greep op de deurpost verstevigde. « Nee. Dat is onmogelijk. Ze ligt boven te rusten. »
“Meneer, ik begrijp dat dit moeilijk is, maar—”
« Nee! » riep Marco wanhopig. « Ik zal het je laten zien. »
Hij leidde hen naar boven. Op het bed lag een vrouwenfiguur, haar blonde haar uitgespreid op het kussen.
« Zie je wel? Ze is hier! »
Maar toen ze dichterbij kwamen, bewoog agent Jacksons hand naar zijn wapen.
« Meneer, » zei hij voorzichtig. « Een stap achteruit. Dat is niet wie u denkt. »
Het figuur was een mannequin.
De gevangenis beneden
Onder hen werd Jenny wakker in een geluiddichte kamer, met een monitor aan de muur die alles wat er boven gebeurde liet zien. Ze zag haar man de rouwende echtgenoot spelen, zag Wesley arriveren die deed alsof hij bezorgd was, en zag hoe Ivan, de accountant, onder druk bezweek toen « federale agenten » hem confronteerden met vals bewijs.
« Zie je? » Marco’s stem klonk door de intercom. « Op het moment dat het riskant werd, liet Wesley je verdwijnen. Dat is de man die je in zestien jaar huwelijk hebt uitgekozen. »
Een week later maakte Wesley zijn fatale fout. Doodsbang brak hij de geheime rekeningen open en probeerde het geld over te maken. De echte politie bestormde zijn appartement en arresteerde hem met overweldigend bewijsmateriaal.
Jenny kon alleen maar toekijken hoe haar wereld instortte, zelfs haar eigen begrafenis – met een lege kist – waar Marco een ontroerende lofrede uitsprak.
De definitieve keuze
« Nu, » zei Marco via de luidspreker, « komt de laatste akte. Je hebt twee opties. Voorgoed verdwijnen, of leven als iemand anders. Maar je kunt nooit meer terugkeren. »
Jenny fluisterde: « Waarom? Waarom maken we er niet gewoon een einde aan? »
« Want dan heb je de helft van wat ik heb opgebouwd. Dit gaat niet over verdeeldheid. Het gaat over rechtvaardigheid. »
« En Casey? Hoe zit het met haar? »
Voor het eerst flikkerde er pijn in Marco’s ogen.
« Ze kan beter geloven dat haar moeder er niet meer is dan de waarheid te weten – dat jij geld boven haar hebt verkozen. »
Jenny zweeg. Eindelijk sprak ze.
« Ik kies voor ballingschap. Maar ik wil voorwaarden. Ik wil updates over Casey – foto’s, schoolrapporten. En ze mag nooit de waarheid ontdekken. »
Marco stemde toe. Ze werd Bethany Hickman in een rustig stadje in Montana. Als ze de regels zou overtreden, zou er bewijs boven water komen en zou Casey’s toekomst in duigen vallen.
Jaren later
Marco herbouwde zijn imperium sterker dan ooit. Casey groeide op in de veronderstelling dat haar moeder er niet meer was.
In Montana werkte Bethany in een kleine bouwmarkt. Elke maand kwam er een envelop binnen met foto’s van Casey, lachend en in haar nopjes. Dat moest wel genoeg zijn.
Vijf jaar later, tijdens Casey’s diploma-uitreiking, zag Marco een vrouw met een zonnebril op de achterste rij. Even kruisten hun blikken elkaar. Hij knikte even. Toen hij weer keek, was ze verdwenen.
Die nacht ontving hij een bericht van een onbekend nummer: Bedankt. Hij verwijderde het meteen.
De oorlog was voorbij. Zijn overwinning was compleet. En Casey – de dochter van wie ze beiden hielden – zou een imperium erven, zonder ooit de geheimen te kennen die eronder verborgen lagen.
