« Het spijt me zo, » zei hij. « Ik heb je in de problemen gebracht. »
« Ik ben er nu, » antwoordde ik. « We gaan je veilig van dit vliegveld halen. »
Maar we hadden nog geen twintig stappen gezet toen twee mannen met portofoons ons onopvallend begonnen te volgen. Mijn hart begon te bonzen. Het waren geen politieagenten. En ook geen luchthavenbeveiligers. Het waren iets ergers: privépersoneel.
« Ze houden ons in de gaten, » fluisterde ik.
« Ik wist het, » antwoordde ze. « Mijn vader vertrouwt niemand. Zelfs mij niet. »
We liepen naar de instapruimte, maar bij aankomst ontdekten we dat Claires vlucht vertraging had ‘om operationele redenen’. Ze verbleekte.
« Hij heeft dit gedaan, » zei hij. « Hij heeft hier connecties. »
Dit was niet langer zomaar spontane hulp. Het was een wanhopige poging geworden om een vrouw te beschermen die door haar eigen familie werd opgejaagd… en ik was de enige die ze aan haar zijde had.
