“Hoe klonk ze?”eiste hij.
“Alsof ze had gehuild. En ze kende mijn naam.”
Charles stond abrupt op en verliet de tafel. Even later hoorde Elena het lage gerommel van zijn stem uit zijn studeerkamer, gevolgd door het geluid van glas dat verbrijzelde.
Die nacht droomde ze van het silhouet van een vrouw in de regen, met uitgestrekte armen, haar naam roepend.
De volgende dag veranderde Charles ‘ gedrag. Hij zweefde meer om haar heen en stelde vragen over haar jeugd, over de gewoonten van haar moeder, over slaapliedjes die ze misschien had gezongen. Elena antwoordde voorzichtig, onzeker waarom hij bijna… bang leek.
Uiteindelijk, op een regenachtige middag, vroeg hij haar om bij hem in de bibliotheek te komen.
“Ik ben je de waarheid verschuldigd,” zei hij, zijn handen stevig vastgeklemd. “De vrouw in dat telefoontje — Margaret-ze is mijn zus. En … ze is je moeder.”
De woorden sloegen in haar borst. “Dat is onmogelijk. Mijn moeder is dood.”
Charles ‘ stem brak. “Dat dacht ik ook. Voor eenentwintig jaar. Maar ze liep weg van dit leven — van mij, van onze familie — omdat ze zwanger was. Met jou.”
Elena schudde haar hoofd en trok zich terug. “Geen. Mijn moeder was arm. Ze werkte in een bakkerij. Ze—”
‘Ze was aan het rennen,’ onderbrak Charles zachtjes. Ze gaf alles op om je weg te brengen van deze wereld. Ik heb je gezocht, Elena. Voor jullie allebei. Maar ik was altijd te laat.”
Elena ‘ s knieën voelden zwak aan. Ze liet zich zakken in een leren fauteuil, haar geest spiraalde.
“Als dit waar is,” fluisterde ze, ” waarom zou je mij als dienstmeid inhuren? Waarom vertel je het me niet gewoon?”
“Omdat je me niet zou geloven,” zei hij. “Je leeft al jaren alleen. Ik had tijd nodig … tijd voor jou om te zien dat ik hier niet was om iets van je af te nemen. Ik wilde alleen teruggeven wat van ons gestolen was.”
Haar gedachten flikkerden naar Lily. “En mijn zus?”
Charles ‘ blik verzachtte. “Ze is ook bloed. Ze zal nooit meer iets willen.”
De stilte strekte zich tussen hen uit.
Drie nachten later zoemden de voorpoorten. Charles had urenlang gewacht op nieuws van een privédetective die hij had ingehuurd om het telefoontje te traceren.
Toen de butler antwoordde, stond daar een doorweekte, dunne vrouw, haar gezicht bleek, haar ogen wijd. Elena, die stemmen hoorde, stapte de hal binnen en stopte met ademen.
Het was alsof ik in een spiegel keek toen ik vijfentwintig jaar oud was.
“Elena,” fluisterde de vrouw, terwijl haar stem trilde. “Mijn baby.”
Elena ‘ s benen droegen haar naar voren voordat haar geest haar inhaalde. De knuffel was heftig, wanhopig, jaren van afwezigheid die in één moment instortten.
Margaret ‘s verhaal kwam in stukjes naar buiten — de controlerende verloofde waar ze voor was gevlucht, de schaamte die ze voelde omdat ze een kind in armoede had gesleept, de angst dat Charles’ rijkdom de geest van haar dochter zou verstikken. Ze had zich verstopt, veranderde namen, verhuisde steden om de paar maanden.
Een paar maanden geleden was ze ernstig ziek geworden. Geconfronteerd met het einde, wist ze dat ze Elena terug moest brengen naar de enige familie die haar kon beschermen.
Charles luisterde zonder oordeel, zijn ogen glazig. Toen Margaret eindelijk stil werd, zei hij alleen: “je bent nu veilig. Jullie allebei.”
Weken gingen voorbij en het leven in het Whitmore landgoed veranderde. Elena werkte niet langer als personeel — Ze was familie. Lily bloeide, trekkend over gepolijste vloeren, geliefd door zowel Charles als Margaret.
Maar op een middag stond Elena op dezelfde plek waar ze Charles voor het eerst had benaderd — Lily vastklemmen, vuil op haar wangen, om werk vragen. Ze besefte dat dat moment het keerpunt was geweest, het moment waarop honger, wanhoop en de vriendelijkheid van een vreemde een deur hadden geopend naar een leven dat ze zich nooit had voorgesteld.
En hoewel ze niet langer het meisje was dat aan de poorten smeekte, beloofde ze zichzelf dat ze nooit zou vergeten hoe het voelde — of zich zou afkeren van iemand die stond waar ze ooit had gestaan.
