Hernán lachte zachtjes.
« Ja, er gebeurt iets… maar het is goed, » antwoordde hij. « Ik heb er lang over nagedacht, Amalia. En als je wilt… wil ik dat je mijn dochter wordt. »
De tijd leek stil te staan. Het meisje keek hem aan met tranen in haar ogen.
“Uw dochter?” herhaalde hij, bijna ongelovig.
« Mijn dochter, » bevestigde hij. « Jij hebt me geleerd dat familie niet alleen bloedverwantschap is, maar ook wie ervoor kiest om van je te houden. En vandaag kies ik jou. »
Ze kon niets zeggen. Ze wierp zich huilend in zijn armen en klemde zich vast aan zijn shirt, alsof ze bang was dat zijn antwoord zou veranderen.
« Ik kies ook jou, pap, » fluisterde ze uiteindelijk.
Lorenzo, die het vanuit de deuropening had gehoord, rende naar hen toe om hen te omhelzen. En zo bleven ze alle drie, verstrengeld, alsof de tijd eindelijk geen pijn meer deed. De zon scheen door het raam, de tuin rook naar vochtige aarde en voor het eerst in lange tijd voelde het landhuis niet leeg, maar compleet.
Maanden later, tijdens de adoptieceremonie, vroeg de rechter aan Amalia:
—Wilt u uw achternaam behouden of wilt u deze veranderen?
Ze keek naar Hernán en Lorenzo. Ze zag de ogen van haar geliefde broer, de opgewonden glimlach van haar nieuwe vader, en voelde iets dat leek op een wonder waar voorheen alleen angst was geweest.
“Ik wil er net zo een als zij,” antwoordde hij.
Toen het document werd ondertekend, waren er geen tijdschriftomslagen of flitsen van fotografen, maar iets veel belangrijkers: de zekerheid van een nieuw begin. Hernán tilde Amalia in zijn armen terwijl Lorenzo lachend om haar heen draaide.
—Nu zijn we— zei de man, voor het eerst in jaren met een vredig hart—. We zijn een compleet gezin.
Ze keek naar de kinderen en dacht aan alles wat ze verloren had. Aan alles wat ze had herwonnen. Aan hoe een meisje op blote voeten, in een versleten jurk en met een enorm hart, haar leven meer had veranderd dan welke miljoenenonderneming dan ook.
“De pijn heeft me vernietigd,” zei ze in stilte tegen zichzelf, “maar de liefde van een kind heeft me weer opgebouwd.”
En hoewel de wereld haar gang ging, met haar haast en onverschilligheid, klonk er in dat huis waar voorheen alleen echo’s van eenzaamheid waren geweest, nu gelach, zachte voetstappen en stemmen die elkaar ‘papa’, ‘broer’ en ‘dochter’ noemden. Het was geen perfect einde, maar het was echt. En bovenal was het gevuld met iets dat noch met geld, noch met tragedie te koop is: een tweede kans.
