Het portret dat sprak
« Meneer, deze jongen woonde bij mij in het weeshuis tot hij veertien was », zei de schoonmaakster, haar stem trilde terwijl ze door de stille gang van het landhuis galmde. Het geluid verbrijzelde de kalme luxe die de plaats vulde.
Arthur Menezes verstijfde voor het oude portret dat aan de muur hing. Het voelde alsof de vloer onder hem was verdwenen. De jongen op het schilderij leek precies op zijn jongere broer – zijn broer die meer dan dertig jaar geleden was verdwenen.
Er vormde zich een brok in zijn keel. Dezelfde blik. Hetzelfde haar. Dezelfde pure uitdrukking herinnerde hij zich uit zijn kindertijd. De handen van de vrouw trilden.
‘Ik kende hem als Daniel,’ fluisterde ze. « Hij sprak nooit over zijn familie. »
Arthurs adem stokte. « Weet je het zeker? »
« Ja, meneer. Ik ben met hem opgegroeid. Hij beschermde me toen niemand anders dat deed. »
De broer die nooit thuiskwam
Arthur Menezes had alles: rijkdom, prestige, het respect van een hele stad. Hij leefde tussen contracten, vergaderingen en elegante diners, maar niets daarvan kon de leegte in hem vullen.
Omdat geen enkele hoeveelheid succes de wond kon uitwissen die was achtergelaten door de verdwijning van zijn jongere broer, Lucas, die was meegenomen toen hij nog maar vier was.
De zaak had hun hele familie geschokt. Hun vader, een gerespecteerd advocaat, en hun moeder, een zachtaardige muzieklerares, hadden eindeloos gezocht. Politiehelikopters, speurhonden, nieuwsberichten – niets bracht de jongen naar huis.
Het gebeurde op een rustige zondagochtend in Central Park. De oppas keek even weg en Lucas verdween tussen de bomen. Arthur, toen nog maar acht, beloofde zichzelf dat hij op een dag zijn broer terug zou vinden.
Jaren gingen voorbij. De gezondheid van zijn moeder vervaagde en zijn vader begroef zichzelf in het werk. De piano van de familie, ooit gevuld met muziek, werd stil. En de foto van de kleine Lucas zat er bovenop – vergeeld door de tijd.
De vrouw met een geheim
Twee weken eerder was er een nieuwe schoonmaakster gearriveerd in het landhuis. Haar naam was Clara – een rustige vrouw van het platteland, beleefd en zachtaardig, altijd met een air van mysterie.
Arthur merkte haar nauwelijks op tot die middag toen hij haar verstijfd voor het portret zag staan.
