Meerdere dagen achter elkaar kwam er een klein meisje naar mijn voordeur, stond daar een paar minuten en rende toen weg: ik werd bang dat er iets met het kind aan de hand was en besloot haar ouders te vinden — en toen ontdekte ik iets totaal onverwachts 😲😱
Bijna elke dag, precies rond het middaguur, verscheen hetzelfde meisje voor mijn deur. Mooi, netjes gekleed, met ronde wangen en een klein knuffelbeertje in haar handen.
Ze stond voor de deur, keek recht in de camera van de deurbel — alsof ze op iets wachtte.
Meestal was ik op dat moment aan het werk, dus ik kon de deur niet openen om te vragen wie ze was en waarom ze kwam. Elke keer gebeurde hetzelfde: het meisje belde aan, wachtte een minuut of twee en rende daarna de hoek om.
Geen auto’s, geen volwassenen in de buurt. Eerlijk gezegd werd ik met de dag ongeruster. Waar waren haar ouders? Waarom liep zo’n klein kind helemaal alleen rond?
Ik begon te vrezen dat er iets ergs was gebeurd.
Op een avond kon ik het niet meer aan en ging ik met de videobeelden naar de politie. De agenten vonden al snel het adres van het gezin van het meisje en riepen haar moeder naar het bureau. En toen ontdekten we iets totaal onverwachts 😲aarvan ze werd beschuldigd, begon ze plotseling hard te lachen.
— Sorry, — zei ze terwijl ze haar tranen wegveegde, — maar mijn dochter is op een leeftijd waarin alles haar interesseert. We wonen niet ver bij u vandaan en wandelen vaak door uw straat. Elke keer als we langs uw huis komen, zegt ze: “Ik wil die mevrouw even gedag zeggen!” Ze rent naar u toe, belt aan en komt dan terug. Ik wacht altijd op haar bij het tuinhek.
Ik was verbaasd.
