« Eli verdient vanavond een bed, » antwoordde Alexander zachtjes. « En jij ook. »
Binnen fonkelde alles: kroonluchters, gepoetste vloeren, kristallen glazen. Een privéarts stond al te wachten, die werd opgeroepen zodra ze het restaurant verlieten. Emily was verbijsterd toen ze zag dat Eli werd onderzocht op ondervoeding, in een warme deken werd gewikkeld en vervolgens in een kinderkamer werd geplaatst waar ze nooit van had durven dromen.
« Hij is gezond, » zei de dokter. « Alleen ondervoed. En uitgeput. »
Emily plofte neer op een fluwelen bank, haar ogen wijd open. « Waarom doe je dit, Alex? Waarom nu? »
Hij zuchtte en ging naast haar zitten. « Omdat ik je in de steek heb gelaten. Ik nam aan dat je uit pure wrok was weggegaan. Ik heb niet gegraven. Ik heb niet… voor ons gevochten. »
Ze keek naar haar handen. « Er was een tijd dat ik dat wenste. »
Stilte.
Toen voegde ze er zachtjes aan toe: « Hij wilde altijd al zijn vader ontmoeten. Hij vroeg me waarom hij er geen had. Ik heb verhalen verzonnen… maar ze waren niet waar. »
Alexander slikte. « Ik wil dit oplossen. »
“Je kunt de jaren niet uitwissen.”
« Nee. Maar misschien kan ik nu beginnen. Met jullie beiden. »
Een paar weken later…
Emily stond in een zonovergoten keuken in de soep te roeren. Achter haar lachte Eli, terwijl hij speelgoedvrachtwagens over de marmeren vloer duwde. De voormalige CEO, die nu vader was, kwam binnen met een doos in zijn armen.
« Ik heb iets voor je, » zei hij.
In het doosje: de verlovingsring die hij haar jaren eerder had willen geven, maar nooit daadwerkelijk had gegeven. Hij was nooit uit zijn kluis gekomen.
« Ik heb het bewaard, » bekende hij. « Zelfs nadat ik dacht dat je voorgoed weg was. »
Emily staarde haar aan. « Alex… »
« Ik ben niet meer de man die ik vroeger was. Geld deed me vergeten hoe ik me moest voelen. Maar jij… jij herinnerde me eraan. »
Er welden tranen op.
Hij ging op één knie zitten. Geen grote toespraak, gewoon een simpele waarheid.
« Laat mij de vader zijn die Eli verdient. En als je wilt, wil ik graag weer je partner zijn. Niet uit medelijden. Maar omdat ik van je hou. Opnieuw. »
Emily knielde ook. « Alleen als we het verleden achter ons laten… en het samen aankaarten. »
Ze omhelsden elkaar en voor het eerst in jaren voelden ze zich allebei compleet.
Epiloog: Het wonder
Maanden verstreken. Geruchten namen toe. De pers speculeerde wild over de plotselinge verandering van gedachten van de miljardair: hij zou aftreden als CEO, een stichting voor alleenstaande moeders oprichten en leegstaande gebouwen kopen om ze om te bouwen tot opvangcentra.
Een journalist slaagde erin hem te onderscheppen voor een zeldzaam interview.
« Meneer Wren, wat was de aanleiding voor zo’n radicale verandering in uw leven? »
Hij glimlachte zachtjes. « Een wonder. Ze vroeg om restjes… en gaf me alles waarvan ik niet wist dat ik het nodig had. »
