Mijn zus en ik sprongen uit bed en renden naar papa’s kamer. Achter de deur hoorden we Larissa’s trillende stem:
« Nee! Alsjeblieft… doe dat niet! »
Ik duwde de deur open.
En wat ik voor mijn ogen zag… liet me sprakeloos achter.
Mijn vader hield een enorm boeket bloemen vast dat hij voor haar had klaargemaakt; hij had een romantische verrassing gepland, maar hij struikelde over het oude tapijt en gooide alles op de grond. Larissa was gillend van schrik op het bed gevallen, maar begon meteen nerveus te lachen. Mijn vader, blozend en lachend tegelijk, verontschuldigde zich terwijl hij haar overeind hielp.
Op dat moment begreep ik het: alle angst en drama die ik me had ingebeeld, waren slechts bewijs van hun liefde. Ondanks het leeftijdsverschil, ondanks zoveel jaren van eenzaamheid, waren ze eindelijk gelukkig, en hun leven samen was nog maar net begonnen.
Die avond, nadat we de bloemen hadden geplukt en ons gelach hadden laten verstommen, gingen we opgelucht in de woonkamer zitten. De gil die ons aanvankelijk zo had laten schrikken, was veranderd in een grappig verhaal waar we nog jaren om zouden lachen. Mijn vader en Larissa sliepen in elkaars armen en voor het eerst in lange tijd voelde het huis weer helemaal vertrouwd aan.
