En wat ik voor mijn ogen zag… liet me sprakeloos achter.
Mijn vader hield een enorm boeket bloemen vast dat hij voor haar had klaargemaakt; hij had een romantische verrassing gepland, maar hij struikelde over het oude tapijt, waardoor alles op de grond viel. Larissa was op het bed gevallen en gilde van schrik, maar begon meteen nerveus te lachen. Mijn vader, blozend en lachend tegelijk, verontschuldigde zich terwijl hij haar overeind hielp.
Op dat moment begreep ik het: alle angst en drama die ik me had ingebeeld, waren slechts bewijs van hun liefde. Ondanks het leeftijdsverschil, ondanks zoveel jaren van eenzaamheid, waren ze eindelijk gelukkig en stond hun leven samen nog maar aan het begin.
Die avond, nadat we de bloemen hadden geplukt en het gelach was bedaard, zaten we opgelucht allemaal in de woonkamer. De gil die ons aanvankelijk zo had laten schrikken, was veranderd in een grappig verhaal waar we nog jaren om zouden lachen. Mijn vader en Larissa sliepen in elkaars armen en voor het eerst in lange tijd voelde het huis weer compleet aan.
