Hij vroeg naar de prijzen en maakte een afspraak voor deze week, zodat hij het geld kon ophalen. Hij komt woensdag 30 minuten te vroeg voor zijn afspraak en is buitengewoon aardig en respectvol. Alles wat ik hem zeg/vraag, antwoordt hij met ja/nee mevrouw. Hij vult mijn hart met vreugde en geluk, alleen al door bij hem in de kamer te zijn.
Na een gesprekje met hem vertelt hij me dat hij al 3 jaar pijn heeft en dat hij al meerdere keren is weggestuurd omdat hij geen verzekering of geld heeft, maar dat hij wist dat hij iets moest doen. Ik zie dat hij pijn heeft, maar ik wist niet hoe erg het was totdat ik hem vroeg om op de operatietafel te gaan liggen. God zegene hem, de tranen stroomden over zijn gezicht en hij kreunde van de ondraaglijke pijn. Hij verontschuldigde zich voor zijn tranen en ik zei dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen en gaf hem een tissue. Op dat moment hoor ik God tegen me praten en ik vraag hem of hij mijn handen wil gebruiken om hem te helpen genezen. Ik begon hem te corrigeren en in het begin kreunde hij bij elke druppel van de tafel (hij huilde nu zijn ogen uit van de pijn), maar zei dat hij door moest gaan als het zou helpen. Toen begon het beter voor hem te voelen.
Ik sloot hem aan op de elektrische stimulatiemachine en zei dat hij zich moest ontspannen. Toen ik terugkwam, zei hij: « O mijn hemel… dit is het beste wat ik me in 3 jaar heb gevoeld. Dank u, dank u, dank u. » Hij stond op en realiseerde zich dat hij voor het eerst in 3 jaar RECHT kon staan. DRIE JAAR! Die tranen van pijn veranderden in tranen van opluchting en dankbaarheid. Toen begonnen er ook tranen over mijn wangen te rollen… tranen die ik de hele afspraak had uitgesteld. We omhelsden elkaar en ik voelde de Heilige Geest nog meer op kantoor. Hij vroeg wanneer ik hem weer wilde zien en ik liep met hem naar voren. Ik vertelde hem dat ik hem de volgende dag (vandaag) wilde zien en hij vroeg hoeveel, omdat hij dan een manier moest vinden om het geld te krijgen, maar hij zou er zijn. Ik gaf hem zijn geld terug en zei niets. Hij keek zo verward… Ik vertelde hem dat God zo sterk tot me sprak en dat ik hem wilde zegenen en dat hij het geld nodig had voor eten en dat ik hem gewoon wilde helpen. Hij verloor zijn geduld en huilde, en ik gaf hem een dikke knuffel terwijl ik huilde. Hij zei dat ik niet wist wat dit voor hem betekende en dat hij een manier zou vinden om me te betalen, en zei dat hij zich er alsjeblieft geen zorgen over moest maken en me gewoon moest betalen in knuffels. Hij kon het niet geloven. We huilden ALLEMAAL. We voelden ALLEMAAL dit moment van God.
