Lucas was in shock. De verdwijning van zijn bezittingen was een klap geweest, maar Clara’s afwezigheid deed het meeste pijn. Tot die ochtend was hij er zeker van geweest dat hij recht had op alles. Dat zijn vrouw bij hem zou blijven, hoe hij haar ook behandelde. Maar nu was ze gewoon weg. En ze nam de stilte, warmte en zorgzaamheid die hij ooit als vanzelfsprekend had beschouwd, met zich mee.
« Misschien… misschien is ze gewoon een wandelingetje gaan maken… » mompelde Lucas, die niet helemaal kon geloven wat hij zei.
« Hou op, zoon, » siste Margaret. « Ze heeft de laptop, de ring, de schoenen meegenomen. Die vrouw heeft ons beroofd! »
Maar Lucas kon haar niet meer horen. Beelden van de afgelopen maanden bleven door zijn hoofd flitsen: hoe Clara hem had gesteund nadat hij zijn baan was kwijtgeraakt, hoe ze had geluisterd toen iedereen stil was, hoe ze zachtjes in de badkamer had gehuild, denkend dat hij haar niet kon horen.
En toen begreep hij het – haar tranen, haar vermoeide stem, haar blikken – het waren allemaal waarschuwingen. Maar die lach die hij had laten horen nadat haar moeder haar een klap had gegeven… dat was het einde. Klara kon niet langer vergeven.
Die avond belde hij haar. De telefoon ging, maar er nam niemand op. Hij probeerde het nog een dozijn keer. Zonder succes. Hij stuurde een berichtje: « Klara, waar ben je? Laten we alsjeblieft praten… »
Er kwam geen antwoord.
Drie dagen gingen voorbij. Lucas verliet het huis niet. Hij at niet, hij sliep niet. Margaret begon zich zorgen te maken – niet vanwege Clara, maar omdat haar ‘sterke zoon’ in een vreemde, zwakke, gebroken man was veranderd.
Op de vierde dag arriveerde er iets onverwachts: een brief. Geen bericht, geen e-mail. Een brief in een envelop. Handgeschreven, in Clara’s vertrouwde handschrift.
« Lucas,
ik ben niet weggegaan om je pijn te doen. Ik ben weggegaan omdat ik mezelf kwijt zou zijn geraakt als ik was gebleven.
Lange tijd dacht ik dat liefde geduld, begrip en vergeving was. Dat als ik genoeg van je hield, je zou veranderen.
Maar dat deed je niet. Je werd iemand die ik niet herkende. En je moeder… zij was slechts de katalysator.
Haar klap deed geen pijn. Het was gewoon de laatste in een lange lijst van vernederingen.
Ik heb een paar dingen meegenomen – niet uit wraak, maar omdat ze van mij waren of aan mij gegeven waren.
Ik haat je niet. Maar ik hou ook niet meer van je.
Ik wou dat je veranderde. Niet voor mij. Voor jezelf.
Vaarwel,
Clara. »
Lucas las de brief meerdere keren. Eerst met woede. Toen met spijt. Toen in stilte.
De volgende dag pakte hij zijn spullen. Margaret was geschokt.
