‘Waarom ben je dan gekomen?’ vroeg hij.
‘Omdat niemand anders kwam,’ antwoordde ze simpel.
Die avond kon ik niet slapen. Ik dacht aan mijn broer Bas en onze laatste woorden – harde verwijten over geld en oude wonden die nooit geheeld waren. Ik pakte mijn telefoon, scrolde door onze oude berichten en voelde een steek van spijt.
De volgende dag vond ik meneer Van Dijk alleen in zijn kamer. Karin was weg, maar er lag een briefje op het nachtkastje: ‘Ik probeer het, papa. Maar verwacht niet te veel.’
Hij keek me aan met lege ogen.
‘Ze heeft gelijk,’ zei hij zachtjes. ‘Je kunt niemand dwingen om te vergeven.’
Ik dacht aan mijn vader, aan Bas, aan alle dingen die we nooit hadden uitgesproken omdat we bang waren voor de pijn die zou volgen.
Die middag besloot ik Bas te bellen. Mijn handen trilden terwijl ik zijn nummer intoetste.
‘Bas? Met Marleen.’
Er viel een lange stilte aan de andere kant van de lijn.
‘Wat wil je?’ klonk zijn stem uiteindelijk koel.
‘Ik weet het niet,’ gaf ik toe. ‘Misschien gewoon… praten?’
Hij zuchtte diep. ‘Misschien.’
Het gesprek duurde maar vijf minuten, maar het voelde als een doorbraak – een eerste scheurtje in de muur die we samen hadden opgebouwd.
Op het werk bleef meneer Van Dijk nog weken liggen. Zijn familie kwam af en toe langs – altijd kort, altijd gespannen. Soms hoorde ik gefluister in de gang: verwijten, oude verhalen die steeds weer werden opgerakeld.
Op een dag vond ik meneer Van Dijk huilend in zijn bed.
‘Ik heb alles verpest,’ snikte hij. ‘Mijn kinderen haten me.’
Ik ging naast hem zitten en hield zijn hand vast.
‘Misschien is het genoeg om te laten zien dat u spijt heeft,’ zei ik zachtjes. ‘Soms is dat alles wat iemand nodig heeft om te beginnen met vergeven.’
Hij keek me aan met rode ogen en knikte langzaam.
Toen hij uiteindelijk naar huis mocht – alleen, met een taxi – voelde ik een leegte die ik niet kon verklaren. Ik dacht aan alle families die zwijgen omdat praten te pijnlijk is, aan alle vaders en moeders die wachten op vergeving die misschien nooit komt.
Thuis belde Bas me terug. We spraken urenlang over vroeger, over mama en papa, over alles wat mis was gegaan en alles wat we nog konden proberen recht te zetten.
Soms vraag ik me af: hoeveel mensen leven er in stilte met hun schuld? Hoeveel families zwijgen omdat ze bang zijn voor wat er gezegd moet worden? Misschien is het tijd om te praten – voordat het te laat is.
