Als je een kind bent, lijkt alles groter en mysterieuzer. En soms wordt een onbelangrijk detail een echt mysterie. Voor mij was het een litteken. Niet op mijn lichaam, maar op het lichaam van mijn moeder. Het lag helemaal bovenaan haar schouder, als een kleine krater omringd door miniatuurholtes. Ik was gefascineerd door het beeld. Waarmee zou dit kunnen overeenkomen? Was het een oude blessure? Vervaagde tatoeage? Mysterie?
Wanneer ik het precies begon te merken, kan ik niet precies zeggen. Ik weet dat het ergens in de krochten van mijn geheugen bleef hangen… tot op een dag, toen ik door een toevallige ontmoeting het geheim ervan ontdekte.
Een ontmoeting die herinneringen oproept
Het was een zomerdag. De zon scheen fel op het perron terwijl ik een oude dame hielp uit de trein te stappen. Terwijl ik haar arm ondersteunde, zag ik hetzelfde litteken, op dezelfde plaats als bij mijn moeder. Echt kopiëren en plakken.
Ik heb toen niets gezegd. Te veel mensen, te weinig tijd. Maar dit visioen overweldigde mij. Ik moest het begrijpen. Dus belde ik mijn moeder, een beetje nerveus. En toen antwoordde ze me op een bijna spottende toon:
« Maar dat weet je toch wel! Het is een litteken van een pokkenvaccinatie! »
