De volgende dag kreeg Marlene een verrassing.
“Hallo, oma!” “Marlene hoorde Linda in haar kamer. Ze had niet verwacht dat ze terug zou komen.
Ze werd wakker toen het meisje de gordijnen opende en er lichtstralen de donkere, stoffige kamer verlichtten.
Ze was verrast Linda te zien. Ze dacht dat het meisje naar de stad was gegaan, waar ze studeerde en parttime werkte als bibliothecaresse.
Linda ging naar Marlene met de envelop die ze haar de dag ervoor had gegeven.
“Ik voegde de $ 4.000 toe die ik in de loop van het jaar had gespaard. Oma, weet u nog dat u mij vertelde over uw slechte zicht? Ik heb nu $9.000. Wij kunnen nu uw oogoperatie vergoeden.
Marlene stond op uit haar bed. Ze omhelsde Linda en er stroomden tranen over haar gezicht. “Ik kende je beter, mijn liefste! Maar voor de operatie is het te laat. Ik heb het gevoel dat mijn dood nadert. Ik wil dit geld niet verspillen, als het voor iets beters gebruikt kan worden.
Linda veegde Marlenes tranen weg en zei dat ze bij haar zou komen wonen.
“Ik heb een maand vrij genomen. Ik ga nergens heen totdat ik die gouden glimlach op jouw gezicht zie, oma.
En Linda wist wat ze moest doen om Marlene weer een glimlach te bezorgen.
Linda’s aanwezigheid was een grote hulp voor Marlene. Ze hoefde zich geen zorgen te maken over het koken voor zichzelf.
Er waren dagen dat Marlene rot brood at als avondeten en geen zin had om een echte maaltijd te koken. Maar nadat Linda was aangekomen, voelde ze zich weer op haar benen. Marlene had zich nog nooit zo ontspannen en gelukkig gevoeld.
Op een dag hoorde ze vreemde stemmen buiten haar kamer en ging naar buiten om te kijken. Ze was verrast. Linda had de 9.000 dollar uitgegeven aan de renovatie van het huis en het repareren van het lek.
“Ik wist al lang dat je het kostbare huis van opa wilde opknappen. Ben je nu blij, oma?! Ik heb het gerenoveerd, zodat jij weer terug kunt keren naar het prachtige huis waar je ooit met je grootvader woonde. Vind je het leuk?
Marlene was sprakeloos. Zo snel als haar zwakke benen haar konden dragen, rende ze naar Linda toe en omhelsde haar. Marlene had nog nooit zoveel gehuild als die dag op Linda’s schouders.
Marlene deed vaak een wens. “Ik wil sterven als ik het gelukkigst ben op aarde!” »Een week later werd zijn wens vervuld. Marlene stierf in haar slaap en liet Linda achter met meer dan alleen een gebroken hart.
Een paar dagen na de begrafenis worden Linda en Brian naar het advocatenkantoor geroepen vanwege het testament van de overleden Marlene, waar ze niets van wisten.
Toen ze aankwamen, werd hen verteld dat er nog een onverwachte erfenis zou volgen.
