Lily returned home early from school with a stomach ache. Her neighbor lit a candle in the hallway, and as the faint scent of vanilla drifted through the house, Max stiffened. His ears perked. He walked deliberately to the closet and sat, his eyes locked on the door.
Curious, Lily opened it. At first, she saw only shoes, umbrellas, scarves. But then, on the top shelf, she spotted a familiar cardboard box. Her mother’s memory box. Untouched since the funeral.
Together, Lily and Max sat on the floor as she pulled it down. Inside lay her mother’s badge, a medal, photographs, and at the very bottom, an envelope with her name written on it.
The letter inside read:
Mijn liefste Lily, als je dit leest, betekent dit dat het leven me van je heeft weggenomen. Ik wil dat je drie dingen weet. Ik hield mateloos veel van je – je hebt me moedig gemaakt. Max is niet zomaar een partner, hij is familie. En jij, mijn dochter, bent mijn nalatenschap. Wees sterk. Wees aardig. Je bent al moediger dan je denkt.
Tranen stroomden over Lily’s gezicht. Max liet zijn hoofd op haar schoot rusten, alsof hij altijd al had geweten wat er in de brief zou staan.
