De zomer voor mijn derde jaar brandt een herinnering nog steeds fel—een moment dat als een heel leven geleden voelt.
Noah en ik zaten op het dak van ons huis, een geheime ontsnapping waar we stiekem naartoe slopen als we de ruzies van onze ouders wilden vermijden. De sterren waren tevoorschijn, een deken van glinsterende speldenprikken op een inktzwart canvas, en de lucht was warm en zwaar van de geur van kamperfoelie.
Noah vertelde me over zijn plannen om zich aan te melden voor pre-med-programma’s, zijn stem vol enthousiasme dat zijn ogen deed fonkelen. Zijn dromen waren groot—groter dan ons kleine stadje, groter dan ons afbladderde huis, groter dan de stille teleurstelling van onze ouders.
« Je gaat het doen, Noah, » zei ik, terwijl ik mijn knieën omhelsde, mijn stem vol hoop.
« Je wordt dokter en redt levens. »
Hij grijnsde—makkelijk, zelfverzekerd—en woelde door mijn haar.
“And you’re going to be some big-shot artist, Sarah. Don’t let Mom and Dad tell you otherwise.”
I laughed, but the sound was hollow.
Even then, the weight of their expectations—or the complete lack of them for me—was suffocating.
Noah was their future.
I was just… there. A satellite orbiting their golden son.
Later that night, as we climbed back through my bedroom window, I heard my parents’ voices drifting up from downstairs. Dad’s tone was low, edged with familiar frustration.
“We can’t afford both of them going to college, Linda. Noah’s the one with a real shot.”
Mom’s reply was soft, almost a whisper, but it cut deeper than any shout.
“Sarah will be fine. She’s a girl. She’ll figure it out.”
The words hung in the air—heavy, suffocating.
It was the first time I truly understood I was invisible to them.
A shadow beside Noah’s brilliance.
I didn’t tell him what I’d heard. I didn’t want to ruin the moment—those rare, precious moments where he made me feel seen.
But something cracked inside me that night.
A quiet fracture.
Chapter 2: The Screech and the Silence
The crash happened on a rainy October night—the night that split my life into a before and an after.
Noah had just gotten his license, and he was driving us home from a football game, the thrill of the victory still buzzing in the air. I was fiddling with the radio, laughing at a stupid joke he made about our coach’s too-tight pants.
The road glistened with rain.
Headlights blurred into ribbons of white.
And then—
A screech of tires.
A blast of metal twisting.
A violent jolt.
Then darkness.
Cold, absolute darkness.
When I woke, everything hurt.
Hospital green walls.
Sterile antiseptic.
